Μπαλκονόπορτα της Πεντέλης

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, στην μπαλκονόπορτα
Ακόμα εκεί στα λευκά, λαβωματιές μαρμάρων.
Χιονισμένη κατά πως, κορφή της Πεντέλης,
Ψυχή μου τίποτα δεν κυκλοφορεί έξω από εμάς.
 
Με τις μάσκες που άγρια τις νύχτες του έρωτα
Με το κραγιονάκι το πολυφορεμένο,
Με τη γούνα, γάντια γυμνά, γυμνά τα μέλη.
Ωραίες βιτρίνες, του προσώπου προσομοιάζουν.
 
Που σαν χάδι λιώνουν, μέσα στο αόρατο πάρκο
Και σαν στο λαιμό, κρέμονται τα στολίδια τους,
Και σαν αγοραίες στιγμές, ένας θεός συντρίβει
Την πρώτη μέρα της εβδομάδας, η συνάντηση.
 
Κι ένα κρεββάτι, που άφωνα ξυπνά και κοιμίζει,
Εν πλω μιας μέρας, τη μέρα μας χιονίζει.
Κι αγάπη μονάχη στενάζει κάτω απ’ κουβέρτες,
Κορμί μου λευκό, σαν το χιόνι βαθιά στο σκοτάδι.
 
Με λίγη τύχη θα δω το πάρκο, ολόγυμνες νιφάδες
Και σαν το πάρκο του βουνού της Πεντέλης, πάλλευκο.
Κρύο, πολύ κρύο, μα λέω να σε συναντήσω --
Μ’ ένα λουλουδιαστό φλυτζάνι καφέ, απ’ τα χέρια σου!
Κι ένα καυτό φιλί του χιονιά να φτάνει στα χείλη,
Και πάνω απ’ όλα, το πιο, σαν φιλί γλυκό μιας φυλακής!
 
kostis nil – Μπαλκονόπορτα – Ιανουάριος 2021