Η γλώσσα αυτή που τώρα ευτελή κι απόξενη
Κλείνει μέσα της τ’ ανθρώπινο στόμα
Εξαλείφετε κι η τελευταία αράδα του θανάτου
Αν πράγματι είναι, ή έτσι, ή ήταν πάντα αθάνατη.
Η γλώσσα κάθε, μιας στα στόματα των πουλιών
Παγιωμένων λέξεων ή μόλις γεννιούνται
Άχρονη αθανασία, θραύσματά μας βουβαίνουν
Ενδημήσαντος κατοικία του τελευταίου ποιητή.
Και γης είναι νερό και γης ζυμωμένο γάλα
Πράγματι άραγε κι εκείνων, όλων των αθανάτων
Με χάριν απαγγέλεις στίχους - υμνώντας
Θα έπρεπε φερ’ ειπείν να ειπωθεί; Των αθανάτων!
Εσένα ω αρμονία, άνθος, σώκλειστο του χειμώνα
Ευλογημένο το ανθρώπινο στόμα των ποιητών
Όπου το πλήθος, πληγωμένο κάλλος, άραγε…
Αναστηλώνεται μια μοίρα προορισμένη με ήχους;
Και ρώμη σου φορές, αντιβγαίνει - χείλη τα θεία
Βαθυγάλανο να γεμίζει ως πέρα τις κατοικίες
Παλάμη στραμμένη προς την ανυφάντρια θάλασσα
Αρένες σου, πεζοδρόμια πιο βουίζουν, άγριο αίμα.
Γλώσσα και στόμα, απόκριση παράλληλων κύκλων
Μάρμαρα σκορπισμένα μ’ επιγραφές
Ουρλιαχτά του πλήθους - αφάσκιωτες θάλασσες
Συντρίμμια από το φρενήρη παλμό των οργάνων.
Σκοτάδι, άβυσσος, τρισκατάρατο παγερό πτώμα
Νηστικό στόμα με αδιαφιλονίκητα φιλιά
Ό,τι έχει ο θησαυρός είναι τα κυριακάτικά του
Της αύρας απτό, παρθενογέννητο γάλα της μάνας.
Ό,τι η μουσική, φωνάζει καθημερινά τ’ όνομά σου
Ό,τι με θέρμη τρέφεσαι απ’ τα βουβά γραπτά
Ό,τι αγκαλιάζεις, σώνει ή καταστρέφει το σύμπαν
Αγκαλιασμένη, υπάκουη, αφιερώνεις το πόνημά σου.
γλώσσα, kostis nil – Φεβρουάριος 2023
