ΟΜΙΧΛΗ

Η ομίχλη κατέκλυσε την αυλή της πόλης μας

Και σαν έρωτας περίεργος όλοι αναρωτιούνται

Όταν μες στο ξημέρωμα μικρό μου, εσύ πάρκο

Όνειρο από βραδύς κάπου εδώ καραδοκούσε.

Πόλη μου ως φαίνεται ξυπνάς κι αναρωτιέσαι

Τι δηλοί τέτοια ομίχλη στο ξημέρωμά μας

Και σαν αιχμάλωτος, ακίνητος, σε γκρίζο φόντο 

Έρωτές μας ξετυλίγονται, λες, υγρές κουβέρτες.

Πρόσωπα και πράγματα πίσω απ’ τις κουΐντες

Καθώς το φωτεινό σου φως με μιας χάθηκε

Πάλι θα προσέλθεις αγαπημένη - γκρίζα κουρτίνα

Τα πρόσωπα μας ανιστόρητα πλέον βυθίζονται. 

Τι έκρυψες, τι η ομίχλη, δε θα μπορέσω να σε δω

Τι έκρυψες μες στην ψυχή σου αγαπημένη

Ψιθύρισέ μου στ’ αυτί για ετούτη τη συντέλεια

Φόντο εσύ, πήρες απόφαση πάλι να μ' αφανίσεις.

Κι εύλογα για λίγες στιγμές σφιχταγκαλιασμένοι

Σφιχτά φιλιά αγκαλιάζουν τις θύμησές μας 

Τότε σαν τώρα ήρθες και είπες - θα μ' αγαπήσεις 

Θυμίζοντας πολυφορεμένο ψέμα, γκρι της ομίχλης.

 ομίχλη, kostis nil – Φεβρουάριος 2023