ΠΟΘΟΣ

 

Δεν μπορεί κανείς δίχως ν’ αποχτήσει εμμονές 

Το φως εκείνο ομοιάζει - Ω δειλινό!

Εκτίμηση μικρή θολώνει τούτο το σύμπαν

Κι ως νάνος καχεκτικός τους έρωτες ροδίζει.

Η εκτίμηση του σύμπαντος στις εδώ σελίδες 

Στο χρόνο, με μια δυο λέξεις πρόωρα

Αληθινών μυστικών θα εξαϋλώσει κελύφη

Ως ένας χειρουργός με νυστέρι, έρωτος-θρος

Του έρωτος θρος, φτερούγες ενός στομαχιού 

Ποίημα τυφλό μα την αλήθεια προσπορίζει

Με μια κρυφή επιθυμία όσο κι ελπίδα

Πλάσμα εσύ, ανείπωτη ηδονή αιχμαλωτίζεις.

Κάθε πού, ο εαυτός ζώντας την ανάγνωσή του

Με την περιστροφή γύρω από ένα δώρο

Μέσα ’κει για χρόνια αδιάκοπα στριφογυρίζει

Αρχή και τέλος, καρδιά, πόθος ν’ αφηγείται.

Και είμασταν ωσάν, αδύναμα - πλασματούχα

Ατελείωτα χωρίς πλήξη στο γέρμα του δειλινού

Με μόνο τρόπο - τα κέλυφα να σμίγουν 

Οποίο όρος από μέθη σκάβει τα υπερώα του.

Κι ωσάν πηγή νερού, εσύ χρώμα τ’ ουρανού

Άρτυσε, με δίχως σώμα, μα μόνο μ’ εμμονές

Ατελείωτα και μοναδικά γέννησες μπουμπούκι

Ανέφικτος πόθος, σκάλωσέ· στα μας, στα ύφαλα.

πόθος, kostis nil – Φεβρουάριος 2023

Πίνακας Μιχάλης Βακαλούλης