ΝΤΟΓΑ

 

Μέσα απ’ το ανεύρετο φως η διαφάνεια

Η άπειρη ύφανση των ατρέμιτων ριζών

Η άνοιξη που δεν στερήθηκε ποτέ

Την ευωδία της, το πιο σημείο των πηγών.

Ω ψηλά εσείς πουλιά στο βαθύ τ’ ουρανού!

Συνεχώς κι απαραλειπτως κελαρύσματα 

Μίσχοι ακροάσημοι - γλώσσες μες στον πηλό

Ιστοί που έχουν αφεθεί στον απειρόκοσμο.

Χάριν σ’ αυτή την ταπεινοσύνη υψώνονται

Πού άλλο φέγγος δεν έχει το ύστερό του

Ω αισθήσεις ή εκεί ακόμα με δίχως γνώση!

Κρυστάλλινα σχήματα πλημμυρίζουν φώτα.

Ωστόσο αόρατη καλοσύνη - φευ αναδύεται

Ο ασπράγκαθος παραδίδεται στη βοσκή

Χτένι ολάνθιστο μας γνέφει το στόμα 

Γλώσσα του κάλλους ντόγα της ποίησή μου.

ντόγα, kostis nil – Μάρτιος 2023

ΘΡΑΥΣΜΑ

Όπου τα δέντρα παράξενη η φωνή τους

Κι άνεμος αλλάζει - φορές η ρώτα

Μες τη σιωπή σιγαλή η γλώσσα

Σβουρίζει αναζητώντας την πρώτη βροχή.

Ωχρή σαν το στέμμα η γη σκορπισμένη

Είμαι η κάμα πάνω απ’ το δέντρο

Πάνω απ’ το σώμα που δεν σωπαίνει

Το θραύσμα όσο μια όαση φρίκης

Και τίποτα πέρα από· τυφλή τη πίστει.

Πέρα καθώς πια απομακρύνομαι

Απ’ την κοιλάδα που γεννάει το σώμα

Πέρα πια τα μουσικά σώματα

Δεν θ’ αποκτήσουν ξανά τη φωνή

Κι αδιάφορα σαν μύτη του δρυοκολάπτη

Μονότονοι ήχοι

                   Ντουκ ντουκ ντουκ

Με τη χαμένη πια και κατάφωρη ζωή.

θραύσμα, kostis nil – Μάρτιος 2023

ΟΝΕΙΡΟ

Ποιο όνειρο η φωνή ή ποια φωνή τ’ όνειρο

Μια απ’ τις λεύγες μιας πεταλούδας

Ήρθε στο μαξιλάρι και σαν πολύχρωμη

Άλλοτε πολύχρωμη κλωστή

Και μαγικά απλώθηκαν εδώ κι εκεί λεπτά φτερά της.

Στάθηκε ο ύπνος βαθύς στο στρώμα της-μου

Και πριν

Μαζί έτυχε να συζητάμε για τ’ άπειρά μας κάλλη

Και λέγαμε ό,τι λέμε ή τόσα άλλα λέγαμε.

Αεικίνητος μέσα στο φλέγον σύννεφό μου

Λέγαμε ό,τι λέμε ή τόσα κι άλλα τόσα

Μα πιο θερμοπαρακαλώ σε ικετεύω

Καθώς απαλά, αργά, μ’ εκείνα τα φτερά σου

Μεταμορφώνομαι

Και λέω είμαι εγώ ή δεν αναγνωρίζομαι

Κι αν θέλεις εσύ λέγομαι, ας πούμε και σαπρόφυτο.

Όχι-όχι

Μπερδεύονται οι έρωτες των κεραυνών

Δεν είμαι εγώ ή δεν θα ’μαι πάντα ο κεραυνός

Ή σαν του αιγαίου το σγουρό κοχύλι

Όχι μα τίποτα, μα την αλήθεια την πικρή

Δεν θα σ’ αγγίξω όνειρο

Ταξίδι σ’ εκείνο το μαξιλάρι τ’ απαγορεύω

Το μόνο ας λιγουλάκι, άσε να κρατηθώ σ’ ένα παν

Σαν μέσα απ’ κλεψύδρα με άμμο

Σ’ εκείνη τη γαλάζια άμμο των ματιών σου.

Το προτιμώ όνειρο - απ’ όλα τα ονείρατά μου

Σαν όλα τα σκουλαρίκια που φορείς

Εσύ χρυσά, θα ’ναι αργυρά, θα ’ναι το σώμα σου

Όπως και να ’ναι - θα ’σαι τ’ όνειρό μου

Σε βλέπω πάντα σου να περπατάς με τη Σελήνη

Και πάνω και κάτω απ’ την όμορφη Σελήνη σου

Θα είσαι εσύ η ομορφότερη - η ποθεινή - και με φωτίζεις.

όνειρο, kostis nil – Μάρτιος 2023

ΑΣΚΕΠΟΣ

 

Κανείς δεν γιορτάζει τον άνεμο

Καμμία σταγόνα δεν βρέχει χείλη

Όλων οι πόνοι κοιλιοπονούν 

Ποτάμι ποτάμι δεν στερεύεις

Δάκρυ σου ανεμίζει - άσκεπη βοή

άσκεπος, kostis nil - Μάρτιος 2023

ΑΛΦΑΒΗΤΟ

Άκουσέ με ελληνικό αλφάβητο

Μέσα από χείλη ψελλής μεγαλοσύνης

Η πόλη δεν φέρει τ’ όνομά μου

Αδίκησε το λαγούτο μου

Τον εύηχο ήχο του

Τη νοσταλγία των ονείρων μου.

αλφάβητο, kostis nil – Μάρτιος 2023

ΤΡΙΗΡΗΣ

Επαναλαμβάνω - φοβάμαι τα δώρα της πόλης

Τα επαίσχυντα κουρέλια των χειρογράφων

Και ότι άλλο από ντροπή - μιας και η πατρίδα

Ή, η αλλόκοτη εικόνα της καταιγίδας

Σωστότερα σαν να μην είχα ξαναγεννηθεί

Μονάχα σαν μεγαλώσεις και κατέβεις στο λιμάνι

Η τριήρης (τρείς σειρές κουπιών), με την αφοσίωση της

.                     Ίσως πάλι δεν θα επιστρέψει ποτέ

Αγνώριστη στη λησμοσύνη των ονείρων

Ήπια, γαληνόφαιδρη, αταξίδευτη· μες στες θλίψεις. 

τριήρης, kostis nil - Μάρτιος 2023

ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Κι αλλοίμονο, πέριξ, σκορπισμένα αγάλματα

Το κάθε πρόσωπο κοιτούσε το άνθος του

Εννόησα περπατώντας στο πάρκο

Με έβλεπαν στην άδεια από ύπνο σκόνη --

Αυτό μου έλεγαν κλαίγοντας

Ομολογώ πως ο ήλιος από πάνω τους τρόχιζε

Κάπου μόνο πυκνές σκιές των δέντρων

Ανυπόφορα όλα στην ακίνητη φυλακή τους

Φασματικά έκλειναν τα μάτια --

Αφύλαχτα στο βουητό μιας ατελείωτης στιγμής.

αγάλματα, κostis nil – Μάρτιος 2023

ΟΝΕΙΡΟ

Αυτό μόνο με την απαγγελία ενός ονείρου

Δώρο των ενοικούντων 

Σαν πύρινη γλώσσα πύλη των μακάρων

Εγώ ωστόσο θα κρατηθώ

Προσποιούμενος με νόημα τα μέσα κι έξω

Ες αεί σε κείνο τ’ ονειροπόλημα 

Το κάλλος στην απέραντη αθανασία --

Μιας τελευταίας αράδας

Μέχρι την τελευταία σκηνή του δράματος

Όπου ενδιαιτώντος καταστρέφομαι

Όνειρο εσύ - μορφή και τέχνη - ολοφλόγινο.

όνειρο, κostis nil – Μάρτιος 2023

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ

Έλα τώρα εσύ ιερή μορφή

Συνάντησα πιο κάτω το καράβι των τρελών

Παραιτημένες στολές και σκουριασμένα όπλα 

Κρανία με μαύρες μποτίλιες να συνοδεύουν  

Χορεία της θάλασσας, μέρος του υγρού τάφου

Πάνω από εκεί άταφοι ξεπροβόδισαν 

Το καράβι μαστιγωμένο από τον άνεμο

Κοχύλια αναπόσπαστα απ’ τα βράχια

Το κρασί φισφλιρίζει στις γρανιτένιες κοιλότητες.

Δεν έχω άλλη κλωστή για αυτή την εικόνα

Πιότερο κοιτώντας το καράβι να απομακρύνεται

Και το σώμα, σώμα του καραβιού των τρελών

Μέσα στο κέρατο του κογχυλίου

Μέσα στο καράβι δεν διακρίνονται πουλιά

Απέμειναν μονάχα οι αμφορείς με τις παραστάσεις

Χρονολογίες να υποθέσω γεννιούνται

Οι οίνοι είχαν παραγγελθεί

Στα βάθη πια, οι κοιλιές των ψαριών συνοδοιπορούν.

καράβι των τρελών, κostis nil – Μάρτιος 2023

πίνακας -καράβι των τρελών- Alexander Stankoski

ΜΟΙΡΑ

Η νύχτα και το χρώμα του σκοταδιού

Ο χρόνος και μαζί το νερό

Πλαγιές δεν πρόλαβαν να πρασινίσουν 

Με τη ροή και το τραγούδι

Κρυμμένα οσονούπω περιτυλίγουν το σώμα

Κάθονται μπροστά στο τραπέζι 

Ώσπου πέτρες ξέξασπρες διαμελισμένες

Κομμένα χαρτάκια καίγονται

Δες με… Επιστρέφουμε το ξημέρωμα 

Με μια μοίρα του ήλιου να ντύνεται με φτερά.

μοίρα, κostis nil – Μάρτιος 2023

ΑΝΘΟΚΗΠΟΣ

 

Κίτρινα φύλλα, πνοή, όσο το μάτι ξεγελάει

Του γιαλού έως πέρα

                       Με δίχως ξίφος! 

Αλληλούια-αλληλούια η τρεμάμενη φωνή μου.

Φτωχικές μου παλάμες και ξέπνοη φωνή

Φάντασμα είμαι

                      Αμετάκλητες ράγες!

Εσύ μαχαίρι, γήινο στερέωμα· ο ανθόκηπός μου.

ανθόκηπος, kostis nil – Μάρτιος 2023

ΦΤΕΡΩΤΟ ΚΟΡΜΙ

Πέταξαν κάτι πουλιά, ψηλά πολύ ψηλά

Ξανά και ξανά σκλήριζαν

Μια αγωνία μ’ ακατάσχετες στριγκλιές

Τις λαμαρίνες αδόξως καταχτυπούσαν.

Επώδυνα απ’ τα βάθη, πνιγηρά ουρανέ

Σκοτείνιασε ο ορίζοντας τρίζοντας

Παγωμένο του κόσμου εξαϋλώθη φιλί

Αμή μια προδοσία με οίκιστες αποχρώσεις.

Κλείνουν τα μάτια - αστράφτουν ονείρατα

Του πάνω κόσμου πλαστουργήματα

Σουρσουρίζοντας σβήνει τ’ ασημένιο τρένο

Στείλε μου όταν φτάσεις…! Φτερωτό κορμί.

φτερωτό κορμί, kostis nil – Μάρτιος

ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΕΓΩ

Μεμιάς θα ξαναγεννηθούν όλοι νέοι με ρώμη

Με στεφανωλούλουδα τα κορίτσια 

Κι όλα πλούσια μεσ’ τη γλώσσα της άνοιξης 

Σαν από μελωδία ξανά θα γλυκανθεί η ψυχή. 

Κι όμως η νύχτα: βαθύ νυστέρι των δακρύων 

Το πέρασμα ακαταμάχητων μετάλλων

Μια απελπισία, κάτωχρα άστρα μου

Με το γλυκασμό των αγγέλων ν’ αποσιωπά.

Απ’ όπου φύλλα, στάρι τα νέα σώματά τους

Πουλάκια άπλωσαν την παλάμη στη βροχή 

Μια επιφάνεια άτρεπτης ταυτότητας ξεσκίζει

Γυρνάει φάλτσο η γη, ουρλιάζει… Δεν είμαι εγώ.

δεν είμαι εγώ, kostis nil – Μάρτιος 2023