ΘΡΑΥΣΜΑ

Όπου τα δέντρα παράξενη η φωνή τους

Κι άνεμος αλλάζει - φορές η ρώτα

Μες τη σιωπή σιγαλή η γλώσσα

Σβουρίζει αναζητώντας την πρώτη βροχή.

Ωχρή σαν το στέμμα η γη σκορπισμένη

Είμαι η κάμα πάνω απ’ το δέντρο

Πάνω απ’ το σώμα που δεν σωπαίνει

Το θραύσμα όσο μια όαση φρίκης

Και τίποτα πέρα από· τυφλή τη πίστει.

Πέρα καθώς πια απομακρύνομαι

Απ’ την κοιλάδα που γεννάει το σώμα

Πέρα πια τα μουσικά σώματα

Δεν θ’ αποκτήσουν ξανά τη φωνή

Κι αδιάφορα σαν μύτη του δρυοκολάπτη

Μονότονοι ήχοι

                   Ντουκ ντουκ ντουκ

Με τη χαμένη πια και κατάφωρη ζωή.

θραύσμα, kostis nil – Μάρτιος 2023