Κι αλλοίμονο, πέριξ, σκορπισμένα αγάλματα
Το κάθε πρόσωπο κοιτούσε το άνθος του
Εννόησα περπατώντας στο πάρκο
Με έβλεπαν στην άδεια από ύπνο σκόνη --
Αυτό μου έλεγαν κλαίγοντας
Ομολογώ πως ο ήλιος από πάνω τους τρόχιζε
Κάπου μόνο πυκνές σκιές των δέντρων
Ανυπόφορα όλα στην ακίνητη φυλακή τους
Φασματικά έκλειναν τα μάτια --
Αφύλαχτα στο βουητό μιας ατελείωτης στιγμής.
αγάλματα, κostis nil – Μάρτιος 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου