Πέταξαν κάτι πουλιά, ψηλά πολύ ψηλά
Ξανά και ξανά σκλήριζαν
Μια αγωνία μ’ ακατάσχετες στριγκλιές
Τις λαμαρίνες αδόξως καταχτυπούσαν.
Επώδυνα απ’ τα βάθη, πνιγηρά ουρανέ
Σκοτείνιασε ο ορίζοντας τρίζοντας
Παγωμένο του κόσμου εξαϋλώθη φιλί
Αμή μια προδοσία με οίκιστες αποχρώσεις.
Κλείνουν τα μάτια - αστράφτουν ονείρατα
Του πάνω κόσμου πλαστουργήματα
Σουρσουρίζοντας σβήνει τ’ ασημένιο τρένο
Στείλε μου όταν φτάσεις…! Φτερωτό κορμί.
φτερωτό κορμί, kostis nil – Μάρτιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου