Πληγωμένη σιωπή

 

Τα σύννεφα την κάθε μέρα πληγώνουν
Θερμά παρακαλούν τη νέα ηχώ,
Μάρτυρές μου, τα λιγοστά τα δέντρα,
Μιας πόλης, που σαν βόστρυχοι ξεφύτρωσαν.
 
Κι όμως δεν ήπιαν άλλο νερό τα πουλιά,
Δεν ήπιαν τα δέντρα!
Οι σόλες των παπουτσιών χάσκουν,
Και εσύ αγαπημένη, ιερή πόρνη!
Ένα αόρατο πουλί κάθισε στα φτερά σου,
Τη χλεύη έζησαν τα φτερά σου.
 
Με λυγμούς το κορμί, έχυσε τα δάκρυα του,
Το φόρεμα ξεσκισμένο στους δρόμους
Από ντροπή ντύθηκες ξεντύθηκες!
Δαιμονισμένα φαντάσματα χόρευαν ολούθε,
Κι ο έρωτας με την πληγωμένη σιωπή, 
Τα όνειρα τα λαμπερά, ποτέ του δεν αντάμειψε.
 
Kostis nil - Πληγωμένη σιωπή - Φεβρουάριος 2021

Ρόδο του Ρόδου

Ρόδο, του ρόδου ήρθε με το χιονιά,
Χόρεψε πάνω στα άνθη!
Σκέπασε μ' ένα φιλί, σφράγισε χείλη,
Λευκό τριαντάφυλλο ξάφνου μεταμορφώθηκε.
Έγινε κέντημα, ρόδο ολόλευκο --
Όνειρο στη χιονισμένη κοιλάδας της αγάπης, 
Ξυπόλητη στην ασπρισμένη κοιλάδα,                            
Ορφανή στον έρωτα της!      
 
Στα όνειρά της μόνο φιλιά,
Που άφοβα τα δάκρυά της ανασκαλεύουν,                           
Κι ένα τριαντάφυλλο του χιονιού!                         
Παγωμένη καρδιά στο χάζι της!
Παγωμένη θεά στην ομορφιά της!
Που όμορφα του ονείρου αναμένει ένα φιλί,
Κι άφοβα στην αγκαλιά της θα με πάρει!
Και η καρδιά της δεν θα είναι πια λαβωμένη!
Κι ούτε βέλος θανατηφόρο!
 
Ώσπου μια βαθιά αγάπη ξεφανερώθει, 
Η αγάπη μου!
Μυστήριο καρτερούσε υπομονετικά,
Της θάλασσας η αγάπη άνοιξε τότε τα ολόλευκα φτερά της!
Ρόδο στα χέρια της κρατούσε!
Και μαζί μ' ένα σμάρι πουλιά, σαν άλλο πουλί!
Και μια άλλης αγκάλη η ζωή της, με τ' αρώματα τα πιο ευωδιαστά!
 
Kostis nil - Ρόδο του Ρόδου - Φεβρουάριος 2021
 
 
 

ΔΟΚΙΜή ΓΙΑ ΔΥΟ ΚΑΘΡΕΠΤΕς

 

Απόλαυσα ένα καθρέπτη - τόσο αόρατο!
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του σπιτιού μου,
Κουβαλούσε μέσα του αμέτρητα χάδια,
Και μια καρδιά, λες όνυχας, από επίσημο δείπνο,  

Μέσα απ' τον καθρέπτη η ψυχή μου υπνοβατούσε,
Και μες στο πρωινό δίπλωνε το πρόσωπό της!
Την κάθε μέρα στα χέρια μου ο καθρέπτης,
συναντούσε πάντα το πρόσωπό μου·
Κι άκουγε με δέος, τσιρλίσματα άπληστων σπουργιτιών,

Έτσι οι καθρέπτες· αντάμα, στο καλημέρα τους,
Χωρίς να θυμούνται αιώνιες στιγμές,
Μια τάξη πλασμάτων π' αόρατα διεισδύουν,
Φέγγος και σκότος, ακίνητοι του πελάγους!

Και μες στη σιγή απαράμιλλων σκέψεων!
Ήρθε η νύχτα σκοτεινή,
Με ονείρατα, σκοτεινά ονείρατα!
Με ένρινη μουσική από την κάθε μέρα,
Με πάθος αναθυμούνται την παλιάς τους αγάπη.
 
Τα φτιασίδια κολυμπούν μαζί με τους καθρέπτες!
Πλήκτρα σαν παίζουν μια μουσική,
Τρέχουν ξετρέχουν, κυλάνε οι καθρέπτες
Μιας θάλασσας νότες, σκοινιά τους ακροβατούν!

Είμαστε παντοτινοί σαν δυο καθρέπτες!
Είμαστε δύο καθρέπτες ευάλωτοι,
Μέσα μας δεν χωράει άλλη μουσική!
Μέσα μας κανένας αποχωρισμός,
Και μια άλλης αγάπη η αγάπη κλειδωμένη,
Με πόνο ακούμε να τραγουδεί, το θλιμμένο σκοπό της!
 

Kostis nil - Δοκιμή για δύο καθρέπτες - Φεβρουάριος 2021
 
 

ΤΟ ΣΚΟΥΡΟ ΜΠΛΕ, ΤΟ ΜΑΥΡΟ, ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟ

 

Ευάλωτες σελίδες, με δώρα να υποφέρουν,
Έξω απ' το παραθύρι, στις γωνίες,             
Το σκούρο μπλε, το μαύρο, το πορφυρό     
Όλα είμαι εγώ!
Οι αγκαθεροί καρποί των ρόδων, είμαι εγώ!
Του παντοδύναμου πόθου, είμαι μόνο εγώ!
 
Αχ πόσο εύλογα, κυλιούνται όλα στο φως,
Αιώνων τα βάθη, κύκλοι περιστρέφουν,
Τα μαλλιά σου όσο ποτέ λαμπυρίζουν!
Παιγνίδια και χοροί, βάλς, Λουλούδια,
Όλα δεμένα ολόσφιχτα γύρω απ' το κορμί σου!
 
Και μακριά της πόλης, τυφλά τα φώτα,
Μειώνεται η απόσταση του φωτός    
Και με δάφνες του Απόλλωνα ντυμένος!
Τα  μυρτόκλαρα Αφροδίτη, αισίως προσμένω,
Απάλαφρες φωτιές, τις πιο μυστικές,
 
Κι ακόμα των χυμών, της καρδιάς μου
εκ των υστέρων μπακίρια, καμπάνες!
Απαλά ένα αεράκι γαλαζόφωτο σαν περπάτησε      
Και μαζί εύλογα ενάργειας τα ονείρατά μου,
Λουλούδι τ' αγέρα, το διάφωνο· ολόδικό μου, Εσύ!
 
Kostis nil - Το σκούρο μπλε, το μαύρο, το πορφυρό - Φεβρουάριος 2021
 
 
                

ΘΑΛΑΣΣΑ ΟΛΟΦΛΟΓΙΝΗ

 

Τρείς ολοφλόγινες χορδές, τρεις γλώσσες                           
Ξεγέλασαν τα κύματα της θάλασσας,
Ξεγέλασαν της καρδιάς μου τον πόθο
Κι ωστόσο αυτός ο άγγελος του βασιλείου,
Από κάμπο σε κάμπο, βασιλεύει.                  
 
Περιποιεί, το εσώτερο των πλασμάτων,
Τα κύματα που κι αυτά, έρμα, ξωμένουν
Με αναπόφευκτη την παντοτινή μοναξιά μου,
Απ' τ' ανάλαφρα, φωνές των γλάρων,
Των ύστερων βουτιών, ράμφη τους σκιάζουν.
 
Στο θόλο απλώθηκαν, λευκά τα φτερά τους
Πάνω απ' χωράφια, που έμοιαζαν θρόνοι,
Για εκείνη την στιγμή, την ταπεινή
Λύγισαν δέντρα, κι οι κτύποι της καρδιάς μου.
 
Μια συνάντηση φεγγαρόξερη μόνο κυριαρχούσε.
Κράταγε μακριά τα ονείρατά μου, 
Μια πομπή βουβή που συνοδεύει τις στιγμές
Τις οριζόντιες γραμμές, απ' το φως στο σκοτάδι.
 
Μόνο η γλυκιά θύμηση, της αγαπημένη!
Σαν ο αγέρας έπλεκε τα μαλλιά της,
Πλάσμα τ' ονείρου, φωνογράφοι την στόλιζαν
Με εύληπτους στίχους, ενέπλεκαν τ' όνομα της,    

Του φεγγαριού νόμισμα το φόρεμα της,
Η ευχέρεια των βαμμένων χειλιών,
Απαγγέλουν μια θάλασσα ολοφλόγινη!
Έντυσαν τ' ανάβροχο πρωινό, τη φωτιά στον ερχομό της.
 
Kostis nil - Θάλασσα ολοφλόγινη - Φεβρουάριος 2021
 

Ω! γλώσσα μαντατοφόρα

 

Ω! γλώσσα μαντατοφόρα

Τρυφερά σχεδιάστηκε σε πολύκαρπο δεντρί, κόσμημα
Μέσα στο κουκούλι μιας σάρκας, τ' άφεγγο!
Εκεί στο η-λιόφυτο, Τσίδος, αφρόλαδο η σάρκα,
Πιο πέρα πετραμύγδαλα μιας ανθισμένης μυγδαλιάς,
Βλαστοί που σαν πρόγονοι γεννιούνται!
Φτερούγες ίπτανται στο ουράνιο φέγγος,
Ασύλητα ζωύφια, καντηνέλες του αέρα μετοικίζουν.
 
Στον ουράνιο θόλο η μουσική μου,
περιμένοντας ξανά το νέο χάραμα,
Οι ψυχές των προγόνων με τη γη να προσκαλεί,
Σαν λέξεις που κόντεψαν το φιλί!
Σώματα που πάνω σε βάρκες αιώνια κωπηλατούν!
Κι απέραντες φράσεις στο κύμα, ν' αδικούνται! 
 
Κράτησε αμάραντε τώρα εσύ τα στήθη! 
Την καρδιά μου!
Κράτησέ το άνθος το ευωδιαστό,
Κράτησέ με ψηλά, στην ηχώ των αόρατων πουλιών!
Στη γη την πονεμένη, της επαίσχυντης σάρκας μου!
Στη γλώσσα των ρόδων για τούτο το υπέροχο λίκνισμα!

Ώσπου ώσπου, ένας νέος κύκνος!
Πάνω απ' τους λόφους των εκατομμυρίων προγόνων,
Με το προσευχητάρι των στίχων!
Με τις οπτασίες, και τα σαρκώδη χείλη του έρωτα!

Ω! γλώσσα του κόσμου μαντατοφόρα!
Στο μουσικό στερέωμα των ύμνων, η ζωή μου!
 

Kostis nil - Ω! γλώσσα μαντατοφόρα - Φεβρουάριος 2021
.

Ο παλιός επισκέπτης

 

Ο παλιός μου επισκέπτης, ίσκιος σαν νυχτερίδα,
Πλησίασε απ’ την θάλασσα, τρεμάμενος σαν ψάρι,
Δίχως αυτιά, με φτερούγες πάνω και κάτω --
Ωστόσο μιλούσε στον εαυτό του: άγριος, σε άγριο θηρίο.
 
"Εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο ειμή μόνον το φερέφωνον"!
 
Ενάρετος και σεμνός σε τρόπους, ο επισκέπτης
Απ’ το παραθύρι η δύση τον παρακολουθούσε,
Τα σκαλοπάτια του δρόμου κατέβαιναν στο τέρμα,
Χρονικό μιας άπειρης ερμηνείας, που γεννούσε το στήθος,
 
Βασίλειο εκείνο, βασίλειο μουρμούριζε,
Ως τελευταίος δαφνομέθης των γραπτών,
Σαν ένας κήπος, μιας κάποιας γλώσσας βελούδινης,
Αλληγορίας των ρόδων!
Ώσπου στο τελείωμα, το τελευταίο ανθρώπινο σώμα του,
ως άνθος βουβά τραυματισμένο,
Σκοτώνοντας με του Απόλλωνος το βέλος, το φυσικό του στήθος,

εκεί στην αμμουδιά,
Κι ωστόσο δεν σκότωσε ποτέ, όσο αρνήθηκε τον θάνατο του.
 
Kostis nil – Ο παλιός επισκέπτης – Φεβρουάριος 2021