Χάριν του έρωτα

 

Στα μάτια, μ' ένα τραγούδι πολύβουο, την καλημέρα,
Άναψε χάδι κι έλιωσε την σιωπή του, το κορμί
Τριαντάφυλλο κρατούσες στο αέρινο κήπο,
Κλεφτά των χειλιών, με χίλιες λέξεις, λέξεις πολύβουες.
 
Είναι του επίγειου, του ταξιδιού λάβα, αφρίζων κύμα
Του κορμιού ιστός, θηλυκό της θαλάμης,
Ασημένιο κύμα πάνω στον πνιγμό της θάλασσας
Στο δρόμο πολύανθοι, απαράμιλλα κάλλη… στρωσίδια.
 
Άνθη τρυφερά, πολύτιμα μπουμπούκια, μπιζού
Στο βάζο του σημερινού απογεύματος υποκλίνονται,
Επίμονοι ιστοί με χτύπους ηχούν, καλπάζοντας
Του έρωτα στήθη ρόδα στην περιπλάνηση τους.
 
Των ονείρων περιβολή, μέθη, πολύβουα, ζευγάρι τριζόνια
Το κόρο τ' ουρανού, βρήκε, να θέλγει, των αγγέλων,
Η οπτασία, μιας οπτασίας, λεπτής περιδίνησης,
Ανάποδα σαν πεταλούσα, βέλη, στο ουράνιο εξσφεντονίζει.
 
Και σπονδές μιας γέννας, με την βαριά ανάσα, την αγωνία
Χάριν του έρωτα, παιγνιόθεν, εναγωνίως ξιφούλκησα,
Της καρδιά μου μέρη απόρησαν, φλέβες βαθιά της αβύσσου
Μοναδικό έδεσμα, γεύσεις, ροΐζουν σε δείπνο του εωσφόρου.

Και μάτια ενός βυθού, η ευτυχία ακούσια λάμπει του κόσμου,
Τα μαλλιά, ξεμάκρυναν του νικημένου θρήνου
Των στιγμών ραίνουν θεϊκά ύψη, επίγεια φιλιά,
Χάριν του έρωτα, αμαχητί, άπειρο κάλλος, θρος αναζγουρίζει.
 
Kostis nil - Χάριν ονείρου - Μάιος 2021

Χάριν της αφθονίας

Στάζει ροδόνερο, σήμερα, ολόγυρα, πλήξη, χρυσάφι
Κι ένα αποκαρδιωτικά, αεράκι, γλυκιάς ειρωνείας
Πολύ φιλικά, φίδια κοιμούνται παρέκει στο ζώπυρο
Διαμάντια νερού, διαμάντια ατάραχα στη φωλιά τους.
 
Αλλά ούτε νερό, δέρμα τ' ανέμου, απόλυτα παραδόθηκε,
Φτερά της πεταλούδας πλάστηκαν στην αθωότητα.
Κρατάνε για πάρτη τους, θέσφατο, σώμα της αφθονίας
Θάνατο αγνοούν, σκέψεις αγνοούν, αδιαλείπτως διηγήσεις.
 
Σιγή των εγκλίσεων, ψεύδη, κουστούμια των αντεγκλήσεων,
Σε ευρηματική μορφή, ανέμελα, στο πετρωμένο δάσος
Στην υπέροχη αφωνία, δαίμονες σε τεντωμένο σκοινί
Απάλαφρες γλώσσες, ωκεανοί κεραυνών, μετέπειτα λήθη.
 
Περιέπλεξε μόνο σιγή,  ασύγγνωστη αντίσταση σκέπασε
Μειλίχιο χάρισμα, μιας γλώσσας πρωτάκουστης
Βιαζόμουνα να μεταπλάσω μέσα απ' τα πέντε μου δάχτυλα,
Πλάσμα των εντυπώσεων, μια που, πάντα στερνή μου γνώση.

Άσημο εκείνο το θραύσμα, θραύσμα μου, στη στέρφα σιωπή
Σχήμα πρωτάκουστο αναφωνεί, υπερκόσμια φαντάσματά του
Κουστούμι δεν βρήκε γη, δεν βρίσκει χώμα να πλαγιάσει
Χάριν της αφθονίας, έρωτας, μαλάματα, ψυχώ, ψυχορραγεί.
 
Kostis nil - Χάριν της αφθονίας - Μάιος 2001
 
 

Αέρινος Χορός

 

Σε μια γιαλιά, τριαντάφυλλα, φόρτωσαν τα φτερά μου
Μια που σβησμένα λουλούδια, στο άρωμά τους
Σαρκικά σκεύη μέσα σε καράβι, πήραν την θέση τους.
Θηλαστικά, εναγωνίως με τρυφερότητα,
Όλα τα της θάλασσας και της γης καρποφόρα,
Της στέπας τα όνειρα, πόθοι, μια που, μυστήριο
Καθώς η θαλάσσια, αυλή των θαυμάτων, λιτά και σαρκοβόρα.
 
Παρέκει κύμα, κατάσαρκα κατατρώει το ένα μας πρόσωπο
Σχήμα παρέκει σ' άλλο γιαλό, με ήλιο ακίνητο,
Τ' αέρινα κάτοπτρα του πρωινού μπλέχτηκαν σ' άδειο δίχτυ
Δισάκι καθώς απέκρυψε την πίσω αυλή,
Διάφανο φλύσμα απέκρυψε τα του σώματος θραύσματα
Υπέρλαμπρος σκελετός με υπέρλαμπρη στολή ουρανοκατέβατος
Τη δόλιά μου καρδιά κρατά, τη σάρκα της νεκρωμένης του φύσης.
 
Και τόξο επιτέλους, (θε,…) τόξο τέντωσε τη θαλάσσια κρίση
Ξεφανέρωσε αέρινα σκουλαρίκια, τ' ασημένια
Η φύση βρυχάται, σαν κρώζουν σμάρι πουλιά, γλάροι,
Κι ένα χορός αδιόρατος στη μέση του πουθενά
Σώμα μου σαν κατρακυλάς, απ' τ' άδηλα παραμύθια
Του έρωτά σου παραμύθια,
Αέρινος χορός χυμά, καταμόναχος βιτσώνει, μες στου ονείρου τη φλύσχη.
 
Kostis nil - Αέρινος χορός - Μάιος 2021
 

Χάριν των καραβιών

 

Σ' ένα δρόμο, σπίτια αντίκρυ, τα παράθυρά τους
Άβαφα ξέφτια, πλαίσια, ενός μανδύα να κρέμονται
Αγναντεύουν το δικό μου περπάτημα στο στερέωμα
Σχέδιο, ανα και ρει, τα πάντα όλα κάτω απ' βροχή.
 
Σαν ξέφτια ενός απογεύματος που εκλιπαρούσαν
Κηλίδες, αραίωναν το ποσιτό νεύμα τους
Ακολουθούσαν γραμμές μακρινών ρευμάτων
Στα άδυτα των καιρών, ξεγύμνωναν τα κλαδιά τους.
 
Χάριν αστείου, παραπήγματα ενός ονείρου, άμμος
Χάριν των καραβιών, χτυπούν αβίαστα τα νερά
Βαθιά μέσα μου εξυφαίνεται των στίχων μυθολογία
Γίγνεσθαι, κομπιάσματα, κρόσσια και κρόνια ξέφτια.
 
Χάριν της κάθαρσης, εμού του ιδίου η δοκιμασία
Αφηρημένη σύνθεση στο αποκορύφωμα της ημέρας
Κυλάει αδιάκοπα, σα μουρμουράει δωρεά σώματος
Βαθιά μέσα μου διάφεγγα, βογγητά, σκέψεων Ωδή.
 
Kostis nil - Χάριν των καραβιών - Μάιος 2021

 
 

 

Χρυσάφι

 

Το βελούδο ενός άνθους τόσο τρυφερό,
αλλάζει το δέρμα του κρυφά στην κάμαρα μου,
Φράσεις με την απλότητα περισσεύουν
σκηνή σαν το δωμάτιο άδειο από φράσεις,
άδειο από έπιπλα, άδεια μπουκάλια, ο ερχομό σου.
 
Πλησίασα στο καθρέπτη με την πλάτη στον τοίχο
θα ελευθέρωνα την κλειστή φυλακή μου.
Πάνω στον καμβά του πρωινού εκείνη η λευτεριά
που μόλις, μπουμπούκια μοσχοβολουσαν το άρωμα τους.

Κι ωστόσο, τα χείλη της νοσταλγίας περιπλανιόντουσαν.
Χρυσαφι, τα ροδοπέταλά μιας μαργαρίτα μαρτυρούσαν
Άλλοτε άλλοτε ολόγυρά μου,
χρυσάφι του εναπομεινοντα χρόνου,
Κίτρινες μαργαρίτες στο γυρισμό τραγουδούσαν τ' όνομά σου.
 
Kostis nil - Χρυσάφι - Μάιος 2021

Συ της Αθηνάς αιώνια πόλη

 

σχεδίασμα Α,

Ποτάμι άλλοτε, ποτάμι η πόλη, ποτάμι η ψυχή
Γεννάει η τροφή και συνοδεύει μακρινές αναμνήσεις
Γλυκύτατους πλάθει θεούς, ντυμένους στα λευκά τους
Μάρμαρα λευκά, χειρόγραφα, τα του σώματος πλίνθοι.
 
Τάχατις μαλλιά πλέκουν τη χάρη, πλέκουν την θεά τους
Ολόκληρη η ζωή με το αναλάμπων  χαμόγελο της.
Απαλά απαλά αγκαλιάζει το μακρινό αγέρισμα
Ατελεύτητα καθρέπτης ξελογιάζει τα φανταχτερά νερά της.
 
Και ψηφίδες ανάκατα, σημαδεύουν τους ευσεβείς πόθους της
Δεκάδων μικρών ποιητών σιγηλά την συνοδεύουν.
Εξαπτέρυγα που ο ήλιος έκαιγε τα αιώνια μεσημέρια
Τις νύχτες, απάγγελτα στόματα, δοκίμαζαν την πολιτεία.
 
Και αντιλέγει το σουρωτό, τ' ανάκλιντρο της θάλασσά της
Στην κοίτη κάτοπτρο κυλάει αενάως τη μεταμόρφωσή της
Ξανασυνάντησε τους φίλους, αμφότερα πεσμένα τείχη
Την λάμψη, νέκταρ και χείλη των σοφών, πόλεμο, φρίκη.
 
Και τεράστιος βράχος με την αδιάβροχη οπλή, φλούδα
Προμάντεμα, κράτησε δέσμιους ασημόφεγγους ιστούς
Απύθμενα βάθη αιώνων, παράδοξες λαμπερές επιγραφές
Ευνόησαν αετώματα, τέχνες, εγκάθειρκτη τη κλιτή τους.
 
Εκ φεύγουν εύμορφες λέξεις, κρόνια παιγνίδια, σανδάλια
Πάνω στο παρασημοφορεμένο κορμί σου αναπλάστηκες.
Συ μερίζεις τις οπλές στο λιθόστρωτο. Συ αφουγκράζεσαι,
Συ της Αθηνάς αιώνια πόλη. Συ της ελιάς λαμπρή στεφάνωση.
 
Kostis nil - Συ της Αθηνάς αιώνια πόλη - Μάιος 2021

Απρόσιτο φέγγος

 

Ω! πόσο τρυφερό κι ανυπέρβλητο είσαι στόμα μου
Άδηλα κατασπαράσσεις τα ευάλωτα ερωτήματα.
Το πιο, με ελαφρύ νεύμα προσπέρασες τ' αεράκι,
Σέρνοντας την παλάμη και χτενίζοντας τα μαλλιά μου.
 
Η μέθη του έρωτα ως μαχαιριά, έσκιασε τον καθρέπτη
Μακριά ακούστηκαν ανάλαφρες φωνές να θροΐζουν,
Άφθονοι φθόγγοι της διόρασης σάλεψαν.
Φεγγάρι στη βαθιά του εσπερία καθρεπτίζονταν.
 
Και περνάει χάνεται, στην αθανασία το σιγηλό άσμα,
Πέρασε στην απέραντη κοίτη την εύμορφη.
Άλλοτε απ' τα γλυκά χείλη κρέμονταν ο κόσμος,
Μακριά του χρόνου, των αναμνήσεων, η μαγική γοητεία,
 
Και πλουσιότερος τέντωσα τις εναγώνιες φτερούγες.
Ένα μουρμουρητό δυνάμωσε κι ανατάραξε τα σεντόνια,
Κεντημένα στο πρωινό, καθώς ομορφότερα,
Με σκόρπιους ήχους φόρτιζαν την χαρά του αέρα. 
 
Και αέρινο μοσχοβολούσε την θαλάσσια φλύσχη.
Με την ξύστρα μερόνυχτα να πλανίζει τα κόκκαλα μου
Πήραν και ήρθαν, έσυραν από ακτή σε ακτή,
Ανάδευαν το απρόσιτο φέγγος σ' εκείνο το νησί.
 
Kostis nil - Απρόσιτο φέγγος - Απρίλιος 2021