Ετούτη η παύση δεν είναι παύση
Μέρα της βυθίζεται
Κάποιου άλλου σπιτιού σιωπή φυσούσε
. Έλεγε πως,
Μ' άδειους καθρέπτες στις ντουλάπες
Ετούτο το γέλιο
Από μέσα μάρμαρα αθλούνται, έπειτα λες
. Αμορφοποίητα ριγούν
Μοιράζοντας αλλήλων των αναμνήσεων
Αόρατα εδώ κι εκεί στις αγκαλιές.
Παύση, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Η εκτίμηση του σύμπαντος στις εδώ σελίδες πλέον
Στο χρόνο απαρηγόρητες με μια δυο λέξεις πρόωρα
Σαν βάρκα που πλέει κατάματα δίχως κουπιά
. Αληθινών μυστικών κουβαλάει
Κελύφη και πέτρες το εμπόρευμα
Ως ένας χειρουργός με νυστέρι, έρωτος-θρος.
Εμένα πια που κι ως νάνος καχεκτικός
. Τους έρωτες ροδίζει η ζωή
Φτερούγες ενός στομαχιού το σούρουπο
Με μια κρυφή επιθυμία όσο κι ελπίδα
Πλάσμα εσύ, ανείπωτη ηδονή μες στη φωλιά σου
. Αιχμαλωτίζεις
Κάθε εσύ ονειρεύεσαι, ο εαυτός ζώντας την ανάγνωση
Με την περιστροφή γύρω από ένα δώρο
Μέσα κει για χρόνια αδιάκοπα
. Βέλος φτερουγίζει!
.
Και είμασταν ωσάν - αδύναμα πλασματούχα
Ατελείωτα χωρίς πλήξη στο γέρμα του δειλινού
Με μόνο τρόπο κελύφη εύθραυστα
. Θάλασσας ανομολόγητη
.
Και βάρκα σμίγει πιάνοντας
Ανακατεύοντας τα κουπιά ώστε μια ζάλη
. Οποίο όρος από μέθη σμίγουν
Κι ωσάν πηγή νερού, εσύ πιόμα με τις γλώσσες σου
Άρτυσες με δίχως σώμα, μα μόνο μ’ εμμονές
Ατελείωτα και μοναδικά με γέννησες
.
Στην πόρτα μας φύτρωσε απ' άνεμο η αμυγδαλιά
Ανέφικτα σκάλωσέ· στα μας τ’ άνθη της
Άπλωσε κι ο έρωτας μαζί της πουλιά διηγώντας
Στην αυλή μας μαζώχτηκαν τα πουλιά.
Σχεδίασμα, kostis nil – Απρίλιος 2023
Περιμένοντας τη βροχή δεν φανταζόμαστε
Τις αναμνήσεις από ένα μακρινό απόγευμα
Αυτό το διεισδυτικό βλέμμα,
Σαν ένα λουλούδι που μόλις γεννήθηκε
Ακούμπησες τα ποδαράκια κάτω στη γη
Κι έπειτα ο ανθός μοσχοβόλησε
Ο χρόνος των ονείρων μοσχοβόλησε
Και τα λουλούδια της φετινής μας άνοιξης.
Πάντα ήθελα κάπως έτσι να φαντάζομαι
Κι έπειτα σαν ένα άλλο καλοκαίρι
Ή καλύτερα σαν τούτη την άνοιξη
Ξεπάγωσε τις συνήθειες απ’ τις μπιγκόνιες
Άρχισαν πάλι τα δάχτυλά να ξεγλιστρούν
Πλατάγιζε ήδη ο χορός της βροχής
Σήμερα κιόλας το βρεγμένο φόρεμά τους
Κι εμείς μέναμε στις θέσεις μας σαν από άρωμα.
μπιγκόνιες, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Σήμανε, με την ματαίωση της παρουσία σου
Η αίσθηση
Εκτός ίσως κάτι απ’ την κρυφή προσδοκία
Το φως είχε γίνει πια θαμπό
Το σώμα του εαυτού μας τρύπαγε στ’ αγκάθια.
Με φόβο και μόνο, με θορύβους απ’ τα ράμφη
Με κόπο μια που τα γόνατα κλονίζονται
Το μέτωπο και πρόσωπο στο σφυροκόπημα
Ο πόνος και σάρκα αρκούντως τυραννισμένη.
Διακεχυμένη φωνή παρά, μας ακολούθησε
Και είχαμε ακόμα δρόμο σε κύκλους
Πέτρες θεόρατες σαν σύννεφα υπερυψωμένα
Και πάνω απ’ τις πέτρες, πέτρα καρδιοδεμένη.
Ω μυστήριο κυλάει σκοντάφτοντας στο θείο!
Και της ρεματιάς γάργαρο νερό σφραγίζει
Πουλιά με αγωνία πίνοντας με λιγμούς
Θα νύχτωνε, βαριά της νύχτας εξέπεσαν φτερά.
Περάσανε ώρες θαρρώ και παρ’ ότι το σώμα
Περάσαμε μέρες θαρρώ και παρ’ ότι,
Περάσανε αιώνες και παρ’ ότι δεν προφτάσαμε…
Δεν προφτάσαμε!
Το φως είχε γίνει πια θαμπό.
ματαίωση, kostis nil - Απρίλιος 2023
Με πίστη να υπερβείς με Πίστη
Τα Βάσανά σου
Ωσεί παρών!
Όρος των ελαιών Όρη δακρύων Απλήρωτα χρέη.
Της Εδικής σου προσμονής Ταπεινής αιτίασης
Μοναξιάς.
Των Εδικών σου κτύπων
Στέψης αγκάθινη Ακολουθίας Μαρτύριο
Πληγωμένων γονάτων!
Πάνω στη ξερή πέτρα Σταυρός Ξεμάτωμα.
γολγοθάς, kostis nil - Απρίλιος 2023
Η γλώσσα αυτή που εντελώς απόξενη ροή
Στο μαρτύριο των αγέννητων παθών
Μια σταύρωση απλώνεται στη λησμοσύνη
Απ’ άκρη, σ’ άκρη μαρτυρεί - μαρτύριό της.
Μαρτυρεί το φως των λησμονημένων ματιών
Χίλια μύρια μαρτύρια, σταυρός τρεμίζει
Θανάτω, θάνατον και μόνο εσύ Πατέρα
Σκλάβο το σώμα μου ενσταλάζει στον ουρανό.
Αγάπη αρνείται τρείς, πριν αλέκτωρ λαλήσει
Ο τελευταίος στίχος των γραπτών μου
Με δέος υψωμένη η ψυχή - σε σύνθλιψη
Αιχμάλωτος στην ουράνια σιγή - ασπλαχνία.
Και βλέμμα και τα φτερά του Αρχαγγέλου σου
Με βαρύτητα αμετάκλητης συνείδησης
Εσκόρπισε ανεπιλήπτως τα δάκρυα μου
Των ύμνων θροίζουν - των πολύανθων καρπών.
των παθών, kostis nil – Απρίλιος 2023
Μερικοί σκόρπιοι στίχοι ήδη νεκροί κοσμούν
Ούτε προς τους θεούς, ούτε προς το Ρωμαίο
Εδώ κάτω στο νεότερο (κουφάλιο!) παλάτι
Εκατσικώθη η αντίληψη και η μνήμη δεν απατά.
Ρωμαίε εσύ γυμνέ βασιλιά της πατρίδας μου
Καθήκον της τέχνης σου τόσο επιτακτικό;
Διαστέλλων γραμμή-γραμμή, χειρόγραφα
Και γλώσσα ακατανόητη έργων και νόμων σου.
Να σε θερμοπαρακαλέσω σκλάβος πια όχι!
Δεν θα μπορέσω κουβαλώντας το καλάθι σου
Με νερόπετρες στους ώμους - ανώφελα
Μηδέ πίστη, αλλά προπαντός περιφρόνηση
Με τόσο κακόγουστη Αδωνικής νύχτας πλέξιμο.
Οι τέχνες, άρα και η ποίηση καιρούς πλούτηναν
Αυτό άκου Ρωμαίου εσύ και το παλάτι σου
Και αν ακόμα την κατεργαριά σου
Ουδόλως μπόρεσαν επίμονα να αφαιρέσουν,
Οι τέχνες είναι εδώ στο διάβα
Οι τέχνες είναι εδώ ενότητα υψηλή
Οι τέχνες είναι εδώ στην ποίηση
Οι τέχνες είναι εδώ στη γλώσσα μας
Απ’ άκρη σ’ άκρη βοούν, βοούν Ρωμαίε.
αδωνική νύχτα, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Κάτι αμφίβολο έμοιαζε γλυκά να καίει
Σώθηκαν πάλι, όσοι ήπιαν εκείνο το νερό
Ή αποτραβούσαν το φόρεμα του ήλιου
Λούζεσαι και είναι πάντα Απρίλης.
(Είναι σαν η φωνή σου υδρόφωνο!)
Απόρησαν οι κόρες των ματιών
Λόγου χάρη φωτίζονται συνήθως τα πρωινά
Βλέποντας τα πλούσια μαλλιά
Σώμα με το χαμόγελο - στάζει μέλι
Ανιστορεί προτού εκείνα, όλα τα αινίγματα
Προτού από ένα άνθος ή τα ίδια χείλη
Εγώ κι αν ήμουν ή εσύ αρόδο στο πέλαγος
Λέξεις με τα σημάδια τους
Σκισμένα σαν η πληγή τρέχει γάργαρη
Τρέχει-τρέχει, για χάρη σου παραμονεύει.
αρόδο, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Πορτρέτο: Γιάννης Σταύρου
Μουρμούρισα κάτω από ήχους
Η πέτρα
Στο νερό τέμνονται οι φτερούγες
Από φως και θάλασσα
Καθώς η μεγάλη κοιλιά άσπιλη
Οι Ψυχές πετώντας
Κόκκαλα στο κρασί και στον πηλό.
Της θύμησης εγκόλπιο με το φωτεινό σημάδι.
Έπειτα οι στρατιές των ψαλμών
Εσείς κορμοράνοι της βροχής Εύηχοι
Καθώς θλιμμένη μουσική πλημμυρίζει τους τάφους.
Ένα ξηρό καλοκαίρι νυχτοπερπάτησα
Μας ονειρεύτηκα!
Η ξηρή αγκαλιά μου μες στα σπαρτά
Ο ξηρός αγέρας
Αλλά και ο χλωρός της πρώτης μου νιότης.
Τα στάχυα θα θυμηθούν τη Μάνα
Πέθαινε μαζί μας κάθε Ιούνη
Μόνη της κάτω απ’ την άγρια κληματαριά
Κάτω απ’ τα μαύρα τσαμπιά.
Και τόσα νερά ολοένα στην αυλή μας
Ω έμοιαζαν ωκεάνια!
Τόσο φως ερχόταν να ξεπλύνει τα πόδια μας
Και τόσα μάτια κυπαρισσένια
Ω δάκρυα γλιστερά!
Βουνά από κοντά μοναχικός καθρέπτης
Κόντεψαν μαζί μας.
Αποκάρδι, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Εσκόρπισαν ευωδιές τα αραιά μαλλιά σου
Μες στα δικά μου μάτια τα πολύαστρα
Αυτός ο Απρίλης μες την καρδιά καλπάζει
Και μ’ ένα σπλάχνο το κοτσύφι στο ποδόγυρο.
Μα την αλήθεια έρως - μηδέ άλλο κελάηδημα
Μια γλάστρα τ’ άνθος της αποκρεμάει
Τα όνειρα· με όλα της αγκάλης ασύνορα
Στραταρίζουν, ώσπου στην ώρα τους σιωπούν.
Μάτια ξεπροβάλουν μ’ αστείρευτη προσμονή
Ηλιόγερμα, κορφές αργά ψηλαφίζουν
Ψάχνουν την λαμπερή τρυφεράδα
Τα λαμπερά μαλλιά σου, το πιο χάδι - φιλί.
Κι η θάλασσα, το φιλί της θαμποφέγγει
Μα πώς αναρρώνει υπέργηρο ασήμι
Κοράλλι ασπόνδυλο στο βυθό - απόμεινες
Πουλιά πάνω στη μοναξιά, στο έκπαγλο φως.
Κοράλλι, Kostis nil – Απρίλιος 2023
Ώσπου ο ύπνος να λογχίσει τον άγγελό μου
Τον κόσμο το λαμπρότερο απ’ όλους
Όχι πολύ μακριά - τα μάτια μου αλαφραίνουν
Εις ανάμνηση ενός πίδακα με παγωμένα νερά.
Των θαλασσών καίει ο νυχτερινός θρίαμβος
Μπροστά στο στόμα αποκρεμιούνται τα χρυσά
Πλάσματα ερωτευμένα - λαβωμένα από βέλη
Τι άλλο πέριξ, απ’ αυτό τον κόσμο Άγγελέ μου.
Τι άλλο μοιάζει να μεσουρανεί από ευλάβεια
Μεταμφιέζεται σε κόκκινο και χρυσαφί
Μοιάζει με άπατο κενό αεροπλανοφόρου
Σωριάζει το λόγο της ερήμου το μεσονύχτιο.
Ακολούθησέ με θησαυρέ – χρυσέ Άγγελέ μου
Δώσε κάτι απ’ τη γλυκύτητα της αγκάλη σου
Κρύψε μες τα στήθη την αβάσταχτη νοσταλγία
Κείνα το σώμα, την πιο αδύναμη θύελλα μου.
άγγελος, kostis nil – Απρίλιος 2023
