Σήμανε, με την ματαίωση της παρουσία σου
Η αίσθηση
Εκτός ίσως κάτι απ’ την κρυφή προσδοκία
Το φως είχε γίνει πια θαμπό
Το σώμα του εαυτού μας τρύπαγε στ’ αγκάθια.
Με φόβο και μόνο, με θορύβους απ’ τα ράμφη
Με κόπο μια που τα γόνατα κλονίζονται
Το μέτωπο και πρόσωπο στο σφυροκόπημα
Ο πόνος και σάρκα αρκούντως τυραννισμένη.
Διακεχυμένη φωνή παρά, μας ακολούθησε
Και είχαμε ακόμα δρόμο σε κύκλους
Πέτρες θεόρατες σαν σύννεφα υπερυψωμένα
Και πάνω απ’ τις πέτρες, πέτρα καρδιοδεμένη.
Ω μυστήριο κυλάει σκοντάφτοντας στο θείο!
Και της ρεματιάς γάργαρο νερό σφραγίζει
Πουλιά με αγωνία πίνοντας με λιγμούς
Θα νύχτωνε, βαριά της νύχτας εξέπεσαν φτερά.
Περάσανε ώρες θαρρώ και παρ’ ότι το σώμα
Περάσαμε μέρες θαρρώ και παρ’ ότι,
Περάσανε αιώνες και παρ’ ότι δεν προφτάσαμε…
Δεν προφτάσαμε!
Το φως είχε γίνει πια θαμπό.
ματαίωση, kostis nil - Απρίλιος 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου