Ώσπου ο ύπνος να λογχίσει τον άγγελό μου
Τον κόσμο το λαμπρότερο απ’ όλους
Όχι πολύ μακριά - τα μάτια μου αλαφραίνουν
Εις ανάμνηση ενός πίδακα με παγωμένα νερά.
Των θαλασσών καίει ο νυχτερινός θρίαμβος
Μπροστά στο στόμα αποκρεμιούνται τα χρυσά
Πλάσματα ερωτευμένα - λαβωμένα από βέλη
Τι άλλο πέριξ, απ’ αυτό τον κόσμο Άγγελέ μου.
Τι άλλο μοιάζει να μεσουρανεί από ευλάβεια
Μεταμφιέζεται σε κόκκινο και χρυσαφί
Μοιάζει με άπατο κενό αεροπλανοφόρου
Σωριάζει το λόγο της ερήμου το μεσονύχτιο.
Ακολούθησέ με θησαυρέ – χρυσέ Άγγελέ μου
Δώσε κάτι απ’ τη γλυκύτητα της αγκάλη σου
Κρύψε μες τα στήθη την αβάσταχτη νοσταλγία
Κείνα το σώμα, την πιο αδύναμη θύελλα μου.
άγγελος, kostis nil – Απρίλιος 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου