ΑΠΟΚΑΡΔΙ

Μουρμούρισα κάτω από ήχους    

Η πέτρα 

Στο νερό τέμνονται οι φτερούγες    

Από φως και θάλασσα 

Καθώς η μεγάλη κοιλιά    άσπιλη

Οι Ψυχές πετώντας    

Κόκκαλα στο κρασί και στον πηλό.

Της θύμησης εγκόλπιο με το φωτεινό σημάδι.

Έπειτα οι στρατιές των ψαλμών

Εσείς κορμοράνοι της βροχής    Εύηχοι

Καθώς θλιμμένη μουσική πλημμυρίζει τους τάφους.

Ένα ξηρό καλοκαίρι νυχτοπερπάτησα    

Μας ονειρεύτηκα!

Η ξηρή αγκαλιά μου μες στα σπαρτά

Ο ξηρός αγέρας 

Αλλά και ο χλωρός της πρώτης μου νιότης.

Τα στάχυα θα θυμηθούν τη Μάνα

Πέθαινε μαζί μας κάθε Ιούνη

Μόνη της κάτω απ’ την άγρια κληματαριά 

Κάτω απ’ τα μαύρα τσαμπιά.

Και τόσα νερά    ολοένα στην αυλή μας    

Ω έμοιαζαν ωκεάνια!

Τόσο φως    ερχόταν να ξεπλύνει τα πόδια μας

Και τόσα μάτια κυπαρισσένια    

Ω δάκρυα γλιστερά!

Βουνά από κοντά    μοναχικός καθρέπτης 

Κόντεψαν μαζί μας.

Αποκάρδι, Kostis nil – Απρίλιος 2023