στίχοι: της βροχής και τ' ανέμου

στίχοι: της βροχής και τ' ανέμου

βροχή τ’ ανέμου, από πού πηγάζεις

ένα άλογο σημαιοστόλιστο με παρασέρνει

ωραία, εκείνη η καρδιά, π' ανοίγει ρου, κοιλάδας

πήρα απ' χέρι σου, αντίδωρο, σαν παραμύθι

από φωλιές, μοναδικά πουλιά, ξεπετασάρικα

όλα αποδημητικά, μ’ άλλη μουσική στ’ αυτιά

άλλος ντράμερ στα φτερά μου, για που πετώ

πάνω απ’ ψηλές κορφές, μαζί με γύπες

στο πέλαγος να ρίχνομαι, βαθιά, χρυσαετός

μίλησα, πριχού γεννήσω, γεννηθώ

μάνα να ξέρεις θα χαθώ, δεν έχω λόγο

δεν έχω μηχανή, δεν έχω γάντια, κράνος

δέχομαι τη βροχή και τους αγγέλους, πάνω

να τραγουδάνε, αντί για μένα μουσική

έρχομαι απ’ ανατολή ή από κάπου

κάηκαν δάση, χιονιάς, άνευ πυράς χειμώνας

με τόσο κρύο, τόση φουσκοθαλασσιά

να ’χουν χαθεί τα χρώματα, που θαύμαζα

κι ασύστολα χοροπηδάνε στην κοιλιά μου

λάμψη μου, νεανικό κορμί, μην υπερβάλεις

έχεις τα χείλη, θα πάρεις ζεστά φιλιά

σε μια αγκάλη, θα πορευτώ μαζί σου

με σ' ένα αποδημήσαμε, 'κεί πάν' πουλί

αθώο, μια ρήχτρας θεάς, μιλεί, για σένα

μίλα μου, είμαι ίδιος, παλιά φωτογραφία

σ’ ένα μηλεοπερίβολο στο κήπο, Εύας

τον όφι, τούτη την φορά, πάλι να σέρνεται

μωρό μου η ιστορία, σάπισε απ’ σκούληκα

κι έργο, θε να γυρίσουμε, για τούτο το κακό

γυρνώ τον κόσμο, τ’ αυτιά μου ψιθυρίζουν

ακούω ήχους, ηλεκτρικούς, κιθάρας

με λένε Οδυσσέα κι είμαστε τώρα, δύο

φτιάχνω την τριήρη μου, ψηλό κατάρτι

εσένα πάνω στα πανιά, πλάι σου κωπηλατώ

μάτια μου η θάλασσα, απ’ ήλιο, σ' ήλιο

το κύμα γδαρτό, μας παραδόθηκε

μαζί κι ο στίχος, τ' ανέμου, της βροχής

που χλιμιντρά, κυλά, όπως το μαύρο δάκρυ

που γ ιαίνει τη ψυχή, μόνο στον ερχομό σου

λέγε με, με τ’ όνομα σου, λέγε με πέτρα

της πέτρας το νερό, στη ρεματιά, λέγε με

σμαράγδι ολόγυμνο, ουρλιάζει στο θεό

με μια δροσιά ανταπαντώ, παραμιλώ

μόνο εσένα, μόνο εσένα, φυλαχτό

μάτια μου, ντυμένος με πορφύρα, κοίτα με

να σ’ αγκαλιάσω, να σ’ αγκαλιάσω

βαμμένος, με τη φωτιά του κεραυνού

εσύ και ’γω, στην άκρη τ’ ανέμου, της βροχής

έχω τα τόσα, ψιθυριστά, σ’ αυτί για να σου πω

μα να χορέψω, μα να πονέσω, χείλη μου

με μια αγκάλη και μια στροφή, στο πυρετό

ω! άνεμέ μου, ω βροχή, με δαύτο τον καιρό

ω! τόσο ψηλά, τόσο γλυκά, το πόσο λαχταρώ

σπλάχνο μου, μαζί σου πάντα, καρτερώ

Kostis nil - της βροχής και τ' ανέμου- Οκτώβριος 2018

σμίλη και πυρετός

σμίλη και πυρετός

*ελεύθερνά μου

εκείνη η φωνή, αν και δεν έχει φωνή

από μια αρχαία πέτρα

πρωτάκουστο, νύχτες και μέρες να ομιλεί

μίλησε για κάποια γη, ενός κόσμου

εκεί ήταν κρυμμένη

ενός τόπου, όπου ανατολή κι ήλιος

τεχνίτες σμίλευαν, η μέση δαχτυλίδι

και το μαλλί σγουρό, το δαντελένιο

“φόρεμα μου μακρύ, ανθισμένο

για κοίτα πως μου πάει..”

αυτό, μου λέει και χάνεται η μιλιά
αυτό, της θάλασσας πετράδι

δεν θ’ αλλάξεις ταυτότητα  

Ελεύθερνας φως
χρόνια της μοναξιάς

στα κύματα παιχνιδίζεις, αναλαμπών

μέσα στις αποθήκες των αγαλμάτων

πήρα τη θέση μου, πλάι σου

όσο, μέρα και νύχτα
σμίλη και πυρετός

μ’ αυτή τη χάρη σ' αποστήθισα

παραστέκομαι, ίσκιος κυκλείδωνας 

Kostis nil – σμίλη και πυρετός – Οκτώβριος 2018

της πέτρας το νερό

*στο Νίκο και τη Δώρα

είναι το κορμί που σφαδάζει, π’ άκουσε

ποτέ μου δεν κοιμήθηκα, που

γυμνός μες το σώμα, με το αίμα παγωμένο

μεταφέρω κτύπους, σκιές ανήφορες

το κάδρο μου στο τραπέζι, το σώμα θυμήθηκε

βασανιστής

λιάζετε ολοφάνερος, αμέριμνος ο μαύρος σκύλος

έτος και μήνα, σήμερα, σε κάποια πλατεία στου Γκύζη

έπαψες πια, σύμπαν δεν εξεγείρεσαι

εσύ που μόνιμα μια κουδουνίστρα

μια μουσική

είμαι αδιάψευστος

μικρός θυμάμαι με μια ορθοπεταλιά

τα ’βαλε το στήθος μου, με στολές ξετσίπωτες

νέος τα ’δωσα όλα, να ταξιδέψω τη γέννησή μου

εκείνο το διαμάντι

αγαθό της ψυχή, των ομματιών σας

υστερικά ηχώ, τ’ αυτιά μου προσκολλημένα

μπόμπες

στρατιώτες χλωμοί, ψηλαφούν στα τυφλά

το βλέμμα σε περιήγηση, τυχαία η συνάντηση

σαν μια σκιά πάνω από το απέριττο κορμί μου

ένας αρουραίος χιμά, χειρουργός

χορεύουν οι στιγμές που δε μοιάζουν με παραμύθι

μ’ ανοικτά μάτια, μέρα μεσημέρι και νύχτα βαθιά

μασκαρεμένος περνάω κάτω απ’ γεφύρια

έτρεξα τους παιδικούς ήχους της νοσταλγίας

κι έμεινε η κιθάρα, να τρώει την κοιλιά της

σαν εκείνο το ρολόι που γρατζουνά το χρόνο

με αδιάκοπους κτύπους

με άλλη ρώτα, για να σωθώ

τώρα ποιος με μιμείται, αδύνατον να δω το πρόσωπό μου

έτσι μια σκιά πέρασε και ’κείνος άοπλος

χορός, χόρευαν τα ποντίκια πάνω απ’ τη σκηνή

αυτός ο φόβος με σκεπάζει

μοιάζει, δε μοιάζει σκιά, αλλά από κάπου

βρώμικα σταυρώνει

παραμύθι δεν είναι, ούτε για μεγάλα παιδιά

αυτό είναι το κρυφό μονοπάτι, που

έναστροι ουρανοί ταξιδεύουν, δεν παύουν

κι ας δε πίνουν επίγειο νερό, ποια

ποιος με μιμείται πατέρα

είμαι αδιάψευστος στη μαρτυρία μου

σμικρύνονται οι κύκλοι

σε ποιο δρόμο χύνονται, κι όταν κάποιες στιγμές

σαν το νερό που τρέχει, το χιόνι που λειώνει

χάνονται στο σώμα ή όπως τον πιο μεγάλο αρουραίο

κρύβονται βαθιά μες τη ψυχή, κρύβονται μες στη σιωπή

τούτο το πάρκο σχεδίασα, ονειρεύτηκα

ως ένα παραμύθι που έρχεται, μεσόστρατο

όλα εκείνα τα λουλούδια που πίνουν

της πέτρας το νερό

τον ήλιο να χαίρονται

και πάνω ’κει, στο ξύλινο παγκάκι, άδειο το βλέμμα

παρά μόνο, ήχοι να ιστορούν, παραμύθια

ήταν κάποτε μια φορά…

δίχως αυτή εδώ τη μαύρη σκιά, του μαύρου σκύλου

Kostis nil - της πέτρας το νερό – Οκτώβριος 2018

νησίδα του χρόνου

μια εικόνα αιωρείται, κραυγή

μεταμοντέρνα αίσθηση, σε πίνακα
χρώμα νίπτει, τας χείρας σου

σώμα μου να τυραννιέσαι, χορδή

τα μέρη υπόκεινται τη φθορά

φτερούγα εθεάθη να σπαρταρά

κι έπειτα στη σάλα

σταλακτίτες σιωπής, βλέφαρα 

το βλέμμα ψάχνει εναγωνίως 

σύριγμα στο δάπεδο
φίδι μαζεύει κι απλώνει την ουρά του

λασπώθηκε του σκύλου το φαΐ 

σαράκι τ’ όνομα σου, τα μηλίγγια μου
σάρκα αναφανδόν

ολόγυμνο κορμί

κραυγή ως, λουτρό αίματος

αποτραβιέμαι, ξυπόλητος, απ' τη νησίδα του χρόνου

Kostis nil - νησίδα του χρόνου - Οκτώβριος 2018

Πομπηία η μαγική

Πομπηία η μαγική


Μια πόλη, πες μου, μου είπες Πομπηία

Την έχω ακούσει, ηχηρά ακούγεται

Κάπου στο βάθος, στο ημίφως η Πομπηία

Αργοσβένει, ή σπαργανώνει σαν τη θυμάσαι

Αυτή είναι η πόλη, κι έδειξα άλλη κατεύθυνση

Πρέπει όμορφη και καλαίσθητη

Έδειξα άλλη κατεύθυνση μια που νόμισα

Όπου και να ’δειχνα, εμπρός μου την συναντούσα

Στο ύπνο μου, στ’ αλήθεια δεν τη θυμήθηκα

Πόσο μάλλον, στον ξύπνιο μου τον περίφημο

Συνομολόγησα ότι πάντα θα την θυμόμουνα

Ρωτώντας με, για την ίδια πόλη, που πάντα μου

Πομπηία θα έλεγα η μεγαλοπρεπής

Παίγνιο μαγικό, καθώς πόλεις, πόλεις

Ανατέλλουν και βυθίζονται

Πριν ο Βεζούβιος την μια κοιμάται

Την άλλη άβυσσος, ξαμώνει την πόλη

Μα ρωτώντας, στην πόλη μου πηγαίνω

Άλλη δεν έχω, σ’ αυτή η κάμαρά μου

Η καλημέρα μου, κήπος, δύο πάντα οι λεμονιές

Όμως ξεχάστηκα για κείνη την πόλη
Σκεπάστηκε απ' τόνους λάσπης

Με ρώτησες μου φαίνεται, μα το κορμί αθώο

Βεζούβιος περιτυλίγει το βρέφος με σπάργανα

Kostis nil - Πομπηία η μαγική - Οκτώβριος 2018

σταγόνες η φωνή σου

σταγόνες η φωνή σου

σταγόνες απ’ τα χείλη η φωνή σου 

πού έρχονται από μακριά ραίνοντας

τα κάλλη εκχύλισμα, μια πλημμυρίδα, άλωση

ένα μπουμπούκι μάζεψε εκείνες τις σταγόνες

για να ’ναι αληθινή του τρένου η τροχιά

μακρινό ταξίδι με το σινιάλο των ανθέων

απέριττη ομορφιά στο κήπο της χαράς

μη σταματάς τα λάθος, έρωντας είναι που με σαστίζει

Kostis nil - σταγόνες η φωνή σου - Απρίλιος 2018

δαμάζοντας τα κύματα

δαμάζοντας τα κύματα

απίθωσες το γάνωμα του χρόνου

κλειστές ειν’ στροφές, μ’ ανοιχτές πελάγων

είναι καιρών γυρίσματα και της ψυχής μου

μίσχος

κόσμος το πικραμύγδαλο, κόσμος πικρός

κι η μνήμη κλώθει του γυρισμού το πέρας

όντας, παραμυθώντας γράφεται η ζήση

ποτάμι, που, πλάνες περίφημων ναών 
προσέρχονται με τάματα

ευχή και πόθος, φως 
χρόνο, το χρόνο

να ξετρυπώσει και να ’βγορίσει, θάλασσα γλαρόφορη

στη θάλασσα ειν’ οι ορυζώνες, στη θάλασσα

και το πλατύ το δάκρυ, π’ ανοίγει δρόμους

και το πανί του Οδυσσέα, π’ ακούραστο κουρδίζει

με τους πιστούς συντρόφους να δοκιμάζονται

δαμάζοντας οι κωπηλάτες κύματα στο πέλαγος 

δίχως νησί, δίχως μια παραλία ερημική

μα μαγικός ο κόσμος, των θαλασσών ο χρόνος

γυναίκας μοιάζει, μαυροφορούσα

δίπλα στο κύμα καρτερεί, κρατώντας μουσκίδι το μαντίλι

Kostis nil - δαμάζοντας τα κύματα - Οκτώβριος 2018

μορφές

μορφές

προσπαθώ να μιλήσω τη φωνή μου 

χέρια δεν έχω

της πέτρας τα μάτια, ανυπάκουα

τώρα μου είπες δεν έχω σιωπή

μα περιμένουμε υπομονετικά

πέτρινη βιβλιοθήκη, θαμμένη στο χώμα

πιο σκληρή κι απ’ τη καρδιά μου
κάθε τόσο

θεμέλιο κυλάς, μορφή γι άλλους ναούς

τα δαχτυλίδια μου φορώ, δε σε ζηλεύω 

έτσι κι αλλιώς μορφή

χτένι της αθώας θάλασσας

αγκωνάρι πελεκητό που στέκεις, κίονας

αψίδα θριάμβου

κάτι τέτοιο που γεννά, αενάως

ή γεννιέται μέσα στο κόσμο

γεννήθηκες

Διόνυσος, Θεά Αθηνά, Ήρα

ακέφαλος Ερμής ή άπτερος Νίκη

ίσως, το κεφάλι μου δαφνόφυλλο

άνευ συστάσεως

κόρη της Ελεύθερνας, μη λησμονάς

με ιστορείς

διάλεξε τι αισθάνεσαι

διάλεξε τη μορφή μου

χτυπημένη φτερούγα, ακίνητη ή μ' ένα χέρι 

το χαμόγελό σου Αφροδίτη, με τέτοια

προσήνεια, πάλλευκο φως

μόνο θα θυμίζεις 
αιωρείται Θεά

μορφή και χαμόγελο, με χρόνο εσωστρεφή

Kostis nil - μορφή - Οκτώβριος 2018

Κύριε… δεν είναι ωραία εδώ μέσα

*στον Ζακ

ωχρά τα φύλλα, σάπια

κύκνειο άσμα εκείνου του Σεπτέμβρη

σε μια βιτρίνα χαϊμαλιά, άγρια κρύσταλλα

όνειρα σπαρμένα πέρα δώθε

Kύριε, δημούτσουνο τέρας ελλοχεύει

Kύριε, άγριος λύκος στα γόνατα του με χορεύει

μια μάνα γέννησε εν’ αγόρι

έμελε, γλυκές φωνές, τον φώναζαν Ζακ

το πρόσωπό του, υπερίπταται

καθώς δεν είναι χάδι

περιλαίμια λογής, κρύσταλλα να τον κεντούν

σκοτάδι άγριο φόρτωσε ο καιρός

σε κείνο το βουνό, άβουλα μάτια

πλάκες ψυχρές το φάντασμά του

φυλακισμένος είμαι απ’ οργή

ονόμασέ με, ονόμασέ με, Ζακ

κρυστάλλινα είναι, νερά τα γάργαρα

και σιδερένιο το σκληρό τακούνι

άβουλα χέρια, ορφάνεψαν τ’ άγγισμά τους

καμάρωσέ με, καμάρωσέ με Ζακ

Κύριε, άφησε το σώμα μου να ζήσει

Κύριε, άφησε το σώμα μου να ζήσει

και την κακιά σπορά να μην οπλίζει

κλάψτε πάνω απ’ το σώμα μου

μαρμαρωμένο σε κήπο ειν’, ακοίμητο

ένα δωμάτιο κενό, κρύος του πόνου, τάφος

με ματωμένα τριαντάφυλλα να με γλυκοφιλούν

Κύριε… δεν είναι ωραία εδώ μέσα

Kostis nil - Κύριε…- Σεπτέμβρης 2018