σμίλη και πυρετός

σμίλη και πυρετός

*ελεύθερνά μου

εκείνη η φωνή, αν και δεν έχει φωνή

από μια αρχαία πέτρα

πρωτάκουστο, νύχτες και μέρες να ομιλεί

μίλησε για κάποια γη, ενός κόσμου

εκεί ήταν κρυμμένη

ενός τόπου, όπου ανατολή κι ήλιος

τεχνίτες σμίλευαν, η μέση δαχτυλίδι

και το μαλλί σγουρό, το δαντελένιο

“φόρεμα μου μακρύ, ανθισμένο

για κοίτα πως μου πάει..”

αυτό, μου λέει και χάνεται η μιλιά
αυτό, της θάλασσας πετράδι

δεν θ’ αλλάξεις ταυτότητα  

Ελεύθερνας φως
χρόνια της μοναξιάς

στα κύματα παιχνιδίζεις, αναλαμπών

μέσα στις αποθήκες των αγαλμάτων

πήρα τη θέση μου, πλάι σου

όσο, μέρα και νύχτα
σμίλη και πυρετός

μ’ αυτή τη χάρη σ' αποστήθισα

παραστέκομαι, ίσκιος κυκλείδωνας 

Kostis nil – σμίλη και πυρετός – Οκτώβριος 2018