δαμάζοντας τα κύματα

δαμάζοντας τα κύματα

απίθωσες το γάνωμα του χρόνου

κλειστές ειν’ στροφές, μ’ ανοιχτές πελάγων

είναι καιρών γυρίσματα και της ψυχής μου

μίσχος

κόσμος το πικραμύγδαλο, κόσμος πικρός

κι η μνήμη κλώθει του γυρισμού το πέρας

όντας, παραμυθώντας γράφεται η ζήση

ποτάμι, που, πλάνες περίφημων ναών 
προσέρχονται με τάματα

ευχή και πόθος, φως 
χρόνο, το χρόνο

να ξετρυπώσει και να ’βγορίσει, θάλασσα γλαρόφορη

στη θάλασσα ειν’ οι ορυζώνες, στη θάλασσα

και το πλατύ το δάκρυ, π’ ανοίγει δρόμους

και το πανί του Οδυσσέα, π’ ακούραστο κουρδίζει

με τους πιστούς συντρόφους να δοκιμάζονται

δαμάζοντας οι κωπηλάτες κύματα στο πέλαγος 

δίχως νησί, δίχως μια παραλία ερημική

μα μαγικός ο κόσμος, των θαλασσών ο χρόνος

γυναίκας μοιάζει, μαυροφορούσα

δίπλα στο κύμα καρτερεί, κρατώντας μουσκίδι το μαντίλι

Kostis nil - δαμάζοντας τα κύματα - Οκτώβριος 2018