της πέτρας το νερό

*στο Νίκο και τη Δώρα

είναι το κορμί που σφαδάζει, π’ άκουσε

ποτέ μου δεν κοιμήθηκα, που

γυμνός μες το σώμα, με το αίμα παγωμένο

μεταφέρω κτύπους, σκιές ανήφορες

το κάδρο μου στο τραπέζι, το σώμα θυμήθηκε

βασανιστής

λιάζετε ολοφάνερος, αμέριμνος ο μαύρος σκύλος

έτος και μήνα, σήμερα, σε κάποια πλατεία στου Γκύζη

έπαψες πια, σύμπαν δεν εξεγείρεσαι

εσύ που μόνιμα μια κουδουνίστρα

μια μουσική

είμαι αδιάψευστος

μικρός θυμάμαι με μια ορθοπεταλιά

τα ’βαλε το στήθος μου, με στολές ξετσίπωτες

νέος τα ’δωσα όλα, να ταξιδέψω τη γέννησή μου

εκείνο το διαμάντι

αγαθό της ψυχή, των ομματιών σας

υστερικά ηχώ, τ’ αυτιά μου προσκολλημένα

μπόμπες

στρατιώτες χλωμοί, ψηλαφούν στα τυφλά

το βλέμμα σε περιήγηση, τυχαία η συνάντηση

σαν μια σκιά πάνω από το απέριττο κορμί μου

ένας αρουραίος χιμά, χειρουργός

χορεύουν οι στιγμές που δε μοιάζουν με παραμύθι

μ’ ανοικτά μάτια, μέρα μεσημέρι και νύχτα βαθιά

μασκαρεμένος περνάω κάτω απ’ γεφύρια

έτρεξα τους παιδικούς ήχους της νοσταλγίας

κι έμεινε η κιθάρα, να τρώει την κοιλιά της

σαν εκείνο το ρολόι που γρατζουνά το χρόνο

με αδιάκοπους κτύπους

με άλλη ρώτα, για να σωθώ

τώρα ποιος με μιμείται, αδύνατον να δω το πρόσωπό μου

έτσι μια σκιά πέρασε και ’κείνος άοπλος

χορός, χόρευαν τα ποντίκια πάνω απ’ τη σκηνή

αυτός ο φόβος με σκεπάζει

μοιάζει, δε μοιάζει σκιά, αλλά από κάπου

βρώμικα σταυρώνει

παραμύθι δεν είναι, ούτε για μεγάλα παιδιά

αυτό είναι το κρυφό μονοπάτι, που

έναστροι ουρανοί ταξιδεύουν, δεν παύουν

κι ας δε πίνουν επίγειο νερό, ποια

ποιος με μιμείται πατέρα

είμαι αδιάψευστος στη μαρτυρία μου

σμικρύνονται οι κύκλοι

σε ποιο δρόμο χύνονται, κι όταν κάποιες στιγμές

σαν το νερό που τρέχει, το χιόνι που λειώνει

χάνονται στο σώμα ή όπως τον πιο μεγάλο αρουραίο

κρύβονται βαθιά μες τη ψυχή, κρύβονται μες στη σιωπή

τούτο το πάρκο σχεδίασα, ονειρεύτηκα

ως ένα παραμύθι που έρχεται, μεσόστρατο

όλα εκείνα τα λουλούδια που πίνουν

της πέτρας το νερό

τον ήλιο να χαίρονται

και πάνω ’κει, στο ξύλινο παγκάκι, άδειο το βλέμμα

παρά μόνο, ήχοι να ιστορούν, παραμύθια

ήταν κάποτε μια φορά…

δίχως αυτή εδώ τη μαύρη σκιά, του μαύρου σκύλου

Kostis nil - της πέτρας το νερό – Οκτώβριος 2018