νησίδα του χρόνου

μια εικόνα αιωρείται, κραυγή

μεταμοντέρνα αίσθηση, σε πίνακα
χρώμα νίπτει, τας χείρας σου

σώμα μου να τυραννιέσαι, χορδή

τα μέρη υπόκεινται τη φθορά

φτερούγα εθεάθη να σπαρταρά

κι έπειτα στη σάλα

σταλακτίτες σιωπής, βλέφαρα 

το βλέμμα ψάχνει εναγωνίως 

σύριγμα στο δάπεδο
φίδι μαζεύει κι απλώνει την ουρά του

λασπώθηκε του σκύλου το φαΐ 

σαράκι τ’ όνομα σου, τα μηλίγγια μου
σάρκα αναφανδόν

ολόγυμνο κορμί

κραυγή ως, λουτρό αίματος

αποτραβιέμαι, ξυπόλητος, απ' τη νησίδα του χρόνου

Kostis nil - νησίδα του χρόνου - Οκτώβριος 2018