Ψαλμός

κάποιο μικρό κορίτσι, ψαλμός επίγειου σώματος βγήκε στον κήπο

κι έκοψε ένα τριαντάφυλλο,

μάτωσε τα δάκτυλά της και τρέχοντας, γύρισε τη φτωχή γειτονιά

εγώ είπε σ’ ένα πολύ βασανισμένο γέροντα,

θέλω να ’χω μια μεγάλη αυλή, θα ’χω ταΐστρες, θα ’χω ποτίστρες για όλα τα πουλιά

έπειτα γύρισε το χωριό και παίζοντας έφτασε στο χείλος μιας πηγής

που ’χε στερέψει

εκεί τραγούδησε ένα τραγούδι, που μόνο μαγικό, όπως παλιά το νερό

στο παιγνίδι ο άνεμος, τα φύλλα των δέντρων με βουητό  

όλα τα ζώα εκεί γύρω, 
τα πουλιά αεροπλανικά κατέβαιναν στις ποτίστρες

και για λίγο χάθηκε σ’ ένα κόσμο ανοίγοντας και κλείνοντας τα φτερά της

χρώματα χαρούμενα της παιδικής ζωγραφιάς ζωντάνεψαν

μόνο για λίγο κι έπειτα, ξεσκόνισε χαριτωμένα το φουστανάκι της

κυνήγησε νοερά μια πεταλούδα,  και πάνω, κάτω πέταξε μαζί της, όσο

Kostis nil – ψαλμός – Απρίλιος 2017