Αντήχηση απ' ένα κόσμο

Δεν έχω ακόμα τη σοφία των βοσκών που περιπλανιούνται σε κακοτράχαλες ράχες

κι όπου πέτρα η καρδιά και πέτρα λειαίνεται, καθώς το νερό ορμητικό

Δεν έχω ακόμα τη σοφία του Έλληνα Κάπτεν που έρημος στις πέντε θάλασσες

Το κύμα, υγρό φίδι λέει να τον αρπάξει

Το κύμα στη μπούκα, ξεματίζει μια, μια τις ελπίδες του

Δεν έχω ακόμα τη σοφία του Λούη Τίκα. Ρωμαλέου ανθρακωρύχου απ’ τη Λούτρα
Αντήχηση οι σφαίρες της Εθνοφρουράς, στην απεργία, στη σφαγή του Λάντλοου

Δεν έχω ακόμα τη σοφία τόσων και τόσων που μόνο στα βιβλία

ολοζώντανα συναντώ, και μπροστά μου έρχονται τα βράδια συλλαμβάνοντάς με

Εγώ που νόμιζα πως η σοφία είναι χάρη και την είχα από μικρός

Διαβάζοντας τη μια Ντοστογιέφσκι, κλεισμένος σ’ ένα περίπτερο

Την άλλη, κουβαλώντας τον Μαρξ τον Λένιν, τον Τρότσκι στις νεανικές μου διαδηλώσεις

Κι ύστερα λογοκατάπια, Ρίτσο, Λόρκα, Νερούδα, Αλέξανδρο Μπλοκ, Μαγιακόφσκι,

και Λειβαδίτη,

Ελύτη, Σεφέρη και τώρα Κοτζιούλας και Μπόρχες...

Γράφοντας ένα ποίημα, μαγεμένος την κάθε στιγμή

Παίρνοντας γεύση του λόγου των απλών ανθρώπων, το βουητό της αγοράς

των ζητιάνων

Προπαντός, της μικρής τυφλής Τσιγγάνας που πωλώντας σπίρτα

τώρα πουλώντας πολύχρωμους αναπτήρες στην οδό Αθηνάς και γερασμένη

Αντήχηση μιας θλιμμένης φωνής, απ' ένα κόσμο

Συναισθάνθηκα την καρδιά της πέτρας, τον Έλληνα Κάπτεν που τον απειλούσε το κύμα 

την ομοβροντία πάνω στο κορμί του Λούη Τίκα, απ’ τις σφαίρες της Εθνοφρουράς

Τώρα αντήχηση, ψαχουλεύοντας τα ψιλά που σκόρπισαν στο πεζοδρόμι
απ' το χέρι της Τσιγγάνας

Εγώ που νόμιζα πως ήμουνα και είχα:

από παιδί άρχισα απ' ένα περίπτερο, πουλώντας Kόκα Κόλα στο πάγο

κι Ελεύθερο Κόσμο* σε Χωροφύλακες

Αλλά από κάπου η σοφία, τα μάτια αναγιγνώσκω, τα φίδια περιπολούν

Κρατώ τον αναπτήρα ενθύμιο, εγώ που νόμισα ότι η σοφία είναι του χεριού μου

Kostis nil – Αντήχηση απ' ένα κόσμο – Απρίλιος 2019