Μονόδρομος

Και ποιος υποχωρεί, όταν μ’ αίμα, με σάρκες

ή με νέου τύπου τσιγκέλι, του λάχει να κρεμαστεί.

Και ποιος απέναντι θα βγει, και με ποιο θράσος θα μας ’πει

καλά του έκανε ο μαύρος σκύλος.

Και ποιος αλήτης, με ποια στολή, με όποιο ράσο κι αν φορεί

θα θέλει, να ’χει λόγο, να ’χει όπλο.

Και ποιος ξανά, αυτόν τον κόσμο όπως λέει, ’θε, να πνίξει στο χρυσάφι.

Αλλά και πως τα όπλα, διάττοντες έμποροι απλώθηκαν.

Και πως, δεκάδες πόρνες αλωνίζουν στη φτήνια.

Και πως πόλη πικρή, με χάζι, μ’ ονειρεύτηκες.

Και πως εσείς, ψωριασμένα σκυλιά, αστοί, γλεντοκοπάτε.

Και πως αγάπη γλυκιά, τώρα κρυφά τσιμογελάς

Γιατί, αν πεις η ζωή, είναι ωραία, τόσο ωραία.

Τότε αδέσποτη σαν τα αδέσποτα σκυλιά, θα χάνεται μες στα σκουπίδια.

Kostis nil –  Μονόδρομος –  Χειμώνας 2005