Η ζωγραφιά των γυμνών πλασμάτων

Τώρα που γυμνά πλάσματα περιπλανώνται

Φιγούρες που καμάρωναν στα νιάτα τους

Μιλούσαν κι όταν με μεγάλο κέφι τραγουδούσαν

Μια αγκαλιά απ’ νότες, το σώμα

Σαν αστραπή που χάνεται στον βαθυγάλανο ουρανό

Χρόνια μέσα ’κει ακουγόντουσαν μόνο ήχοι

Κλάξον των πενιχρών πόλεων αντί για δώρα

Ποτέ η παρουσία, τ’ αχνά φώτα της πόλης

Τα τεράστια κύματα που σμίγουν με το ρυθμό της

Γύρισε όμως ο ήλιος, ένα γύρο

Πίσω από μια συστάδα άσημων δέντρων

Στις έξι ακριβώς, με τη βαθύπλουτη συνήθεια

Βουτηγμένος στα χρώματα ενός μελαγχολικού φθινοπώρου

Και μόνο οι βροντές απειλούσαν

Και μόνο ο μαύρος μανδύας επιχειρούσε

Η νύχτα με τις συνήθειες, τις βαθιές ανάσες

Εκείνα τ’ αστέρια με τους κρυφούς φωτισμούς

Όλη η περιστροφή, η άβυσσος

Η αόρατη καλούμπα, με λέξεις απεριόριστης σιωπής

Την ώρα που, το μακρύ σεντόνι της θάλασσας όλο φούσκωνε

Κι όλο, μέσα απ’ τα θηλαστικά της μάτια

Ανεξήγητα ξεγεννούσε

Κι έτσι φανερά στο μέσον της μαύρης κοιλάδας, στον παφλασμό

Η ελλειψοειδής στροφή των πραγμάτων

Το τελάρο με το τεράστιο υφαντό

H ζωγραφιά των γυμνών πλασμάτων

Τα πουλιά που ονειρεύονται να ξεπετάξουν στα ύψη

kostis nil - Η ζωγραφιά των γυμνών πλασμάτων - Οκτώβριος 2019