Η φυλακή του πηλού

Τα σημερινά κύματα μ' αποχαιρετούν

Αίμα μου, σε διάταση

Μορφή κραδαίνει τον πρόωρο θάνατό της

Έπειτα η πνοή, βεντάλια που ξεγλιστράει

Καθώς η φυλακή του πηλού

Υλικά απ’ χέρια, πόδια, μάτια να φλέγονται

Ο χρόνος, μαγκάνισε απ’ τα παράθυρα του

Τα ήσυχα νερά

Μυστικά που, πάνω σε βάρκες έμπασαν νερά

Αδιάφορο για τα καθημερινά

Για 'κείνη την τροφή με το τυχαίο χαμόγελο

Κι ανάμεσα εκείνη η χαράδρα

Π’ ανάμεσα σε γεράκια κι ένα σωρό άγρια πουλιά

Φωνές πετούμενες οργιάζουν

Κι όπως τ’ αγρίμια που εν χορώ αλωνίζουν

Το φως λούζει τις πληγές, τις αδιάβατες κορφές

Την μία και μοναχική αγάπη

Καθώς πρωί, πρωί, η πρώτη ηλιαχτίδα

Με την πύρινη ρομφαία, ταξιδεύει

Κι οι χτύποι της καρδιάς με τόση λαχτάρα

Μπλέκονται στο κόρο του ουρανού

Τρέχουν σαν το ήσυχο λιοντάρι

Που μόνο του, έχει χαθεί, στο δρόμο προς τη θάλασσα

Kostis nil – Η φυλακή του πηλού – Οκτώβριος 2019