Μπουγάζι της ομίχλης

*στους εργάτες στο λιμάνι του Πειραιά

*στον Παναγιώτη

Από ένα σιδερένιο τακούνι που απειλεί

«εσυ μικρο πουτανακι αλλη φορα…»

Χρώμα γκρίζο, καταχωνιασμένο ζώο

αμολήθηκε στην απεργία

Στο ντοκ, κάτω απ’ τους γιγάντιους γερανούς

Άφησε η φωνή του, να παραπλέει

κύματα απειλητικά

Βρώμικοι λογαριασμοί και υγρό πυρ

Τη θάλασσα απίστευτα βυσσοδομεί

Ο νέος που με κορμί σπαθί, αντιστέκει

στην οργή, την άμορφη μάζα

Στο δάκτυλο με απειλή

Βρωμιά που ζέχνει, βρώμικα μωρολογεί

«εβγαλες και εσυ γλωσσα ψωλη…»

Ο νέος αντίκρυ με μάτι λοξό, δεν μασάει

Σαν του κινέζου τα κοντέινερ στοιβάζει

Και οι μέρες περνάνε και τα πλοία αργοκοιτάνε

Μπουγάζι της ομίχλης, κουβαλεί την απειλή

Και να που ο σκύλος δεν άργησε

Φόρεσε τη σιδερένια φτέρνα για καδένα

τα σάπια μυαλά ενός ζόφου

Την τρίαινα του περίφημου Ποσειδώνα

Και μες στο λιμάνι του Πειραιά, τον φόβο κραδαίνει

«γτ θα βαλω το σκυλο μου να σε γαμησει…»

Ο τύπος είναι, ο Φα και σίστας

Για το σκύλο του τεντώνει και καμαρώνει

Την βρώμικη περπατησιά και τον ίσκιο του

Φώτα που πλέουν χαλαρά, μες στην ομίχλη

Χαράματα που μας βρίσκουν ψηλά στους γερανούς

Φορτηγά που αλωνίζουν στο κατόπι

και μούχλα ενός έρωτα προδομένου

Απ’ τα βάθη της Κίνας. Εμένα δεν θα μου φωνάζεις!

Kostis – Μπουγάζι της ομίχλης – Οκτώβριος 2019