Ένα σμαράγδι

Τα μάτια αυλακώνει ο χρόνος,

σαν τις παγωμένες θαμπές τις μέρες.

Άδειες επιφάνειες, 

γυμνές από σκασμένο δέρμα!

Τους δικούς μου ενόχους υπερασπίστηκα,

το σιωπηλό με μάτια άχρωμο πόνο μου!

Κι αν ήταν για μένα, να με λογχίσει ο θάνατος

Καλύτερα!

Ας μην ξεκλέψει όμως ποτέ 

τους ψιθύρους των εδικών σου ματιών!

για ότι γίνεται και έγινε.

Για τη γλυκιά ροή του ποταμιού που κατεβάζει!

Την όψη εκείνη την δροσερή της εφηβείας,

που δίχως μέτρα και σταθμά οπίσω της σβήνει.

Σημάδι πρώτο της συνάντησης, 

πλάι στο δειλινό!

Διαμάντια, δαχτυλίδια να γλιστρούν 

κι ένα σμαράγδι το φιλί!

Είχα ξεχάσει τον χρόνο να μετρά,

τώρα το βλέπω, 

Μάτια δεν έχω, παρά μονάχα ακόμα ν’ αγαπώ!

Kostis nil – Ένα σμαράγδι – Οκτώβριος 2019