Κρύσταλλοι τ’ αλατιού

Η μανία με πλημμυρίζει απειλητικά 

θνητά πλάσματα υπνοβατούν

και κρύσταλλοι τ’ αλατιού

στις πατούχες του οργισμένου θεού

το φεγγάρι φθίνει πέρα απ' τις κορφές

μαύρες οι πατημασιές που χορεύουν

η σκηνή συνοδεύει τον επίσημο ουρανό

αυτή η θάλασσα αδιάκοπα μανιάζει

υπέρτατη αγαλία, στο άγιο δισκοπότηρο

μια φλόγα ζεσταίνει, πύρωση των ματιών

φωτιά λεόντεια, φωτιά κρυφή, της σήψης

μια φτερούγα χτυπάει μες στο στήθος μου

των ονείρων οι δρόμοι, δραπετεύουν

αγύρτες, άστεγοι και μασκαράδες

παλληκαράδες, ληστές και κουρελήδες

σαΐνια, λιμοκοντόροι, λαϊκοί παραμυθάδες

μα θες, πως, σαν έξω απ' το σώμα το γέλιο 
ακαριαία πως στεγνώνει-

κάτω απ’ τη γλώσσα το σίελο,

και πως ζωγραφίζουν στο σκοτάδι οι φιγούρες΄

και χωρίς σάλιο, χωρίς ψίχα

καρφιά υπογλώσσια παραμιλούν

Kostis nil – Κρύσταλλοι τ’ αλατιού – Δεκέμβριος 2019