Μπρούτζινη κραυγή

Μια χαραμάδα φως παραμονεύει

το δωμάτιό σου, ονειρεύτηκα πως

μονάκριβη τύχη, σαν από, η νύχτα να ξεκρεμιέται

απ’ τα επίμονα αποφθέγματα  

πλούσια απ’ δάκρυα στο κάδρο του τοίχου

η κάθοδος μου, ηλιόφτερα μοναδικά
χρυσά, μαδημένα, στο ψυχρό πάτωμα

μάτωσαν πουκάμισο και κορμί, το στήθος μου

σαν από, ακούμπησα απαλά πάνω σου

πληγές, απ’ τα ξενικά, άγρια τριαντάφυλλα

με την καρδιά σκιασμένη, ενός άγριου ζώου

μια σκοτεινιά μαβιά, μαραίνει 
το βέλος σφαδάζει, ως πέρα, τον κροσσωτό ορίζοντα

άλογα ξεχύνονται, μιας θάλασσα αμφίσημης

απ’ τα δάκρυα, καυτά, π’ άργησαν να φανούν

ενός αγέρα, οξύηχου, τρεμάμενη η βουή

το βέλος αφηνιασμένο απέδρασε

χορεύει εις ανάμνηση, συρίζει, άκρατη η φυγή

ο χορευτής με την μπρούτζινη κραυγή

με τα φανταχτερά ηλιόφτερα

αφέθηκε πάνω στ’ αγκάθια, στ’ άνθη, στο σώμα

στους δαίμονες

στ’ αγριοπούλια που ένα γύρω, συνήθως ριγούν.

Kostis nil – Μπρούτζινη κραυγή – Δεκέμβριος 2019