Η μακρινή ακτή

Με το λευκό σου φως, ως ένδυμα

Η μακρινή ακτή

οι μάγισσες γλιστρούν σε δρόμους

πλανεύουν υακίνθους

ολόκλειστα μου είχαν, μάτια ασθενικά

το φως σ’ αυτό το δρόμο, ομοιάζει

τα βρώμικα νερά τινάζονται, σταγόνες

δεν είναι αγαπημένη μου, η βροχή

δεν είναι αγαπημένες, λάμπες παλιές ασετιλίνης

κανένα άστρο, ποτέ δεν θα φλογίσει

θέλω να περπατήσω αυτό το δρόμο

κάθε φορά, σιωπή

μοναχικός ο ύπνος, η μουσική

ο δρόμος, ήξερα, ο μακρινός

η νύχτα πως, όλα κοιμούνται βαθιά κάτω απ’ τη βροχή

κι όταν ξυπνάνε, μηνύματα 
μοιάζουν με ρήτορες απ' την μακρινή ακτή 
π' αφήνουν πίσω ήσυχα νερά 
λοξά στο σώμα να σκουντάνε 

ξεχύνεται ο δρόμος, έφτιαξαν σπίτια

χυμένος απ’ ατσάλι

ώσπου μια αστραπή είναι εκείνη 
οι μάγισσες με τα μεγάλα μάτια που με τρομάζουν

Kostis nil – Η μακρινή ακτή – Δεκέμβριος 2019