Μυστήρια πλοηγούν

Άνεμος κουρασμένος κι άνεμος με φτερά

Μια των αστεριών, και μια, μιας φλόγας

Τα μάτια σου είπαν, πως, εγώ δεν είδα

Μυστήριο, μια που άπληστα τα μάτια μου

Δεν υπερβάλεις άνεμε, ούτε εσύ θεία χάρη

Χιλιάδες αναμμένα, λυχνίες και φώτα

Στη μέση της συστάδας, καμία σαν εκείνη

Των αστεριών, η εδικιά της, ξεχωρίζει η λάμψη

Αντίκρυ σου ανοίγει, ψηλά, πελώρια πόρτα

Τα μάτια μιας κοιλάδας, της πιο έμορφης

Μαύρα τα μάτια, μυστήρια πλοηγούν 

Το πρόσωπο, σιγόντο, καίει, ξεϋφαίνει

Και μόλις μια γκρίζα αποβάθρα πλησιάζει

Όπως ο άνεμος, εγκαταλείπει τ’ άστρα

Μια ήβη εφηβική αποσβήνει

Τα βήματα των αστεριών, η λάμψη

Αποχωρεί αγέρας, κυνηγημένος καπνός

Η ανάμνηση, εκείνη, του τυχαίου

Σε μια γραμμή του επίγειου συρμού

Μοιάζει με ουράνιο σώμα, χυμένο στο χρυσάφι

Μονάχα μια φευγαλέα, των οματιών άπιστη λάμψη

Πριν την τελευταία γωνία, βαθύ το ένστικτο

Γύρισε οπίσω κάπου, να επιβεβαιώσει

Καμπύλες που, το δόσιμο, το φάλτσο των νημάτων

Ώριμη η φωτιά, που μένα τσαφ, απ’ τα τρύπια μάτια

Μέσα στο κόσμο, σαν αστραπή, στα τρύπια δίχτυα

Kostis nil – Μυστήρια πλοηγούν – Δεκέμβριος 2019