Τυφλές υφάντρες

Ανταύγειες έρχονται και φεύγουν,

Ολόγυρα ο χρόνος ερμηνεύει,

Τα μάγια:- καταπώς, ψυχρά την νύχτα

Αχνόφεγγαν, αλίμονο.

Και πάνω σε στρωσίδια, αγάλη-

Μια γύρη των ματιών σου.

Το θέατρο θορύβων είναι, μιας ερήμου.

Οι αίθουσες:- μ’ άστρωτα, πολύχρωμα χαλιά

Που μέσα ’κει, τυφλές υφάντρες, μυστηριωδώς αναβατούν.

Και μια κοιλάδα, ξεγύρει νότες,

Με τ’ άγγιγμα από συνήθεια, εκείνο του κορμιού.

Με κύρος τα φτιασίδια, η νέα πρόζα

Το μαγεμένο παλάτι είναι η έρημος!

Οι λέξεις που ηχούν σαν γύφτικα καρφιά.

Έκθαμβη κι ετοιμοθάνατη η παράσταση

Σαν ένα φιλί, πηχτό ποτό, 
Σφιχτά τα χείλη,

Γυμνά στα χέρια μου, μες στο μαντίλι σου δακρυρροεί.

Kostis nil – Τυφλές υφάντρες – Δεκέμβριος 2019