Ιεροτελεστεία στο δείλη

Παιγνίδι με κινούμενους καθρέπτες

λιώνει σαν πυρετός το άνθος μου-

Που μόλις εκείνο γεννήθηκε για να χαρεί,

το πέρασμα ενός άπληστου απογεύματος.

Στ’ αληθινό πρόσωπο γεννήθηκε το φιλί-

μόνο ένοχο, μόνο ένοχο!

Μια φράση καθώς ούτε ήλιος φτερωτός-

λιγότερο απ’ ένα δέντρο λαβωμένο.

Το ειδώλιό σου, στοίχειωσε σε μια φωλιά

του ουράνιου θραύσματος η παρουσία

Ψυχή μου για το δικό σου καλό

Ασύγοντα το ποτάμι, πλέκει στο χρόνο.

Μια αγκαλιά σου, φεγγάρι,

των ονείρων, άσκοπη η περιπλάνηση.

Σε φαντάσματα παραμιλά πάντα η ψυχή,

το τρομερό κρύσταλλο, μια φλέβα σφάζει.

Ιεροτελεστεία στο δείλη,

η γυναίκα με χρυσό, το κόσμημά της-

η μέλλουσα στιγμή, ζει,- πεθαίνει.

Σύθαμπο του έρωτος εικάζει το θάνατό του.

Ασύγγνωστες αμέλειες,

η πίστη μου αποζητά, την ερμηνεία.

Στο δείλη, το χάδι αποζητά τα δάκρυά του

Μόνος κι ένοχος-

Μόνος ένοχος, πάνω στη φλεγόμενη πυρά!

Kostis nil - Ιεροτελεστεία στο δείλη - Φεβρουάριος 2020