Άχνες του Φλεβάρη

Γαλήνια που ’ναι η βροχή

Τα νυχτοπούλια με χάρη χύνουν το αίμα τους

Αίμα γέμισε το φεγγάρι,

Στο πουκάμισο σου τ’ άσπρο, αίμα θα στάξει!

Αίμα ο δρόμος, έβαψε όλη την νύχτα

Κι ένα μάτσο λουλούδια

Τα βήματα, στερήθηκαν το θάνατο τους

Στο είπα, σαν φώναζες: το αίμα, απ’ κάπου σταλάζει.

Κι η νύχτα πήρε χάραγμα,- των οματιών σου

Που η αυγή ζήλεψε, για να βαφτεί

Μελί τα χείλη, μελί πηχτό σαν νύχτα

Βαθύ, σημάδι στο πέτο,- ψημιθευτή η πληγή.

Ο δρόμος βάφτηκε, εξόδιος ακολουθεί

Ουρλιάσματα λύκων, φωνές των δικαστών!

Μια νέα μέρα, κομίζει τα ρούχα στο ποτάμι

Εκεί το αίμα ξεπλένει, λούζει το σώμα της, η Φρύνη.

Και δεν είναι πουλιά, σ’ ένα άδειο όνειρο

Σαν μαζώνουν και κλείνουν φτερούγες                     

Στη κάθοδο μια βουτιά, οι μολυβένιες τους μύτες

Σκάβουν στο φως, κι ύστερα τι, τιβ, απόηχο

Και δεν είναι όνειρα, όμοια, ή άδεια, πουλιά

Σημάδια φτερωτών, με πορφυρό αίμα

Κάτω απ’ την ταπεινή, θλιβερή μου όψη

Σάμπως πληγή, έξω απ’ το σώμα – κορμί, μ’ εξωθεί.

Και είναι πως, ένα πουλί λαβωμένο πιπιρίζει

Φορούσε ρούχα που δεν φοριούνται

Λασπόνερα, κάτω εκεί, κάτω απ’ σκοτεινή αχλή

Που το ποτάμι θολό, νεκρό τραγουδεί.

Και είναι τα χρόνια, μυρωμένα τα βράδια

Μια πεταλούδα στο τζάμι, τραυματισμένη

Πάνω και κάτω, θαμπά, μα τόσο βλέπω

Ήχους ας βλέπω, ήχους ακούω,- έξω σκιάζει σιγή.

Το ρούχο μου, γυμνό,- προσκέφαλο στο Φλεβάρη

Φαντάστηκα πως, άχνες του ονείρου

Ζεστά μου στήθη, γοργά καρδιοχτυπούν

Προφέροντας μ’ ευγένεια, περίσσια του ποταμιου τη βουή.

Kostis nil – Άχνες του Φλεβάρη – Φεβρουάριος 2020