Το ποτάμι του Ηρακλείτου!

Θα μπορούσε να είναι ένα ποτάμι

πού, μοιάζει με παραμύθι,- τα πρόσωπά του

Θα θάμπωνε απ’ τα κλαδιά και τους καρπούς-

τα σταφύλια που πάνω του καθρεπτίζονται! 

Ως κάτω, μέχρι την ακτή,- κήποι οι μελωδοί

τη ροή του ποταμιού να τραγουδούν.

Κολυμπώντας με τα φτερά και με στίχους

Τα νερά που σμίγουν και πνίγονται,

αβοήθητα στη πολύβουη, την πλατιά θάλασσα.

Στα καλά καθούμενα, ξάφνου ονειρεύομαι

και τα νερά από δίπλα, παραβγαίνουν.

Και πάλι ήρεμα και τρισεύγενα, θλιβερά!

Ώσπου μια ορμή, που παρέσερνε μόνο πουλιά

το ποτάμι το αγαπητό, ανοίγεται ολοένα.

Παρέμεινα όμως μακριά, τρισεύγενος!

από φόβο πιάστηκα απ’ ένα κλαδί.

Ανέλπιδα τα νερά γύρω με περιφρόνηση-

εκείνα που έγκλειστα με παρακαλούσαν

Μαζί τους κι ας πνιγόμουν, μαζί τους, περήφανα!

Και είναι όνειρο μες στο νερό,- ολόγδυμνος

όταν στο όνειρο αποκοιμιέσαι!

Το κορμί μέσα εκεί,- την κάθε μέρα

Ο αμφορέας που, κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια,- θρύψαλα

Τ’ αστέρια αξάφνου, χύνονται στη θάλασσα.

Μα το ποτάμι ανήσυχο, φαίνεται πια,

το πρόσωπό του αγνώριστο.

Ακόμα, κι αν, οι καρποί, που χαϊδεύονταν στο νερό

Μόνο ένα φίδι,- σε μια άκρη

σκαρώνει τους κύκλους, πάνω απ’ το βυθό.

Να που, τα νερά τόσο άκαρδα!

Με μιας, βουτάνε, και μια, να σκίζουν

πάνω ψηλά με άνεμο, έπειτα κάτω απ' το όνειρο 
χορεύουν, χορεύουν, χορεύουν!

Ο χρόνος ασύλητος, το ποτάμι του Ηρακλείτου συνωμοτεί!

Kostis nil – Το ποτάμι του Ηρακλείτου – Φεβρουάριος 2020