Η στιβάδα

Πέτρινη υψώνεται η φωνή

απ’ μια καρδιά που βαριά στενάζει.

Η στιβάδα: όπως πάντα,

με αγάπη για το εσώτερο σπλάχνο της-

Έτσι καθώς τα μάτια: φτενά δαφνόφυλλα μοσχοβολούν.

Κάτω απ’ την φεγγαρίσια όψη,

κάπου ακούγεται γλυκόπικρο τραγούδι·

βασίλειο ακόμα εκείνη η νότα                          
μιας και μοναδικής,- μίσχος τα δάκρυα της!
Διωγμένη απ’ τον Δία, κατέβηκε στον κάτω κόσμο

βόμβοι, ή- στεναγμοί γλιστράνε-

Απ’ εκείνο το βουνό κατρακυλούν!

Εικόνες του τοπίου: άραγε,- ουράνιο ανοίγει τόξο

Των ανθρώπων εμφανεί, κεχαριτωμένη,- η θεία χάρη.

Μια ζωγραφιά ως πέρα τα χωράφια,

απ’ του ήλιου ένα φτερό που πάνω του κρέμομαι--    

Χρώματα τ’ ακριβά·

μια ζήση, μέχρι, μέχρι,- ο θάνατος!

Ακούγονται, λέξεις και πύρινοι λόγοι.                   

Έπειτα από πολύ κόπο,

θυμίζοντας αναμνήσεις ενός άγονου δρόμου-

Κάτι ας πούμε, ηλιόφτερα σπασμένα:

Ένα ολόκληρο πρωινό τρέχουν τα δάκρυα

έκλεινε κι άνοιγε διάπλατα η αγκάλη,

Ξαναγεννημένος από χάρη,- μικρό παιδί

που, με στανιό γυρνούσε πίσω τη ζωή του!

Τώρα που οι αιωνόβιοι κορμοί,- των πιο ψηλών δέντρων

ακόμα δεν κείτονται,- όπως τα ποτάμια

Ακόμα δεν τρέμουν, ή,- η γη, σφίγγει με τέχνη τον πνιγμό τους.

Έβαλε έπειτα το κορμί του, σε δοκιμασία  

κι αργά, αργά!

Εκείνο το σώμα, πού, ποιος ξέρει;

και ποιος τώρα μπορεί να θαυμάσει!

Στα δυο όρθιος, σαν άνθος που έγινε δέντρο:

με ύψος μέτρα δυο, καμάρι,- στον αψηλό ουρανό!

Καμάρι μου,- του φώναξε η φωνή!

Από ’κει που πίστευε πως τάχα, η μάνα-

ερχόταν κι έφευγε με την ασπράδα του μαντιλιού της.

Από εκείνη την λαγκαδιά ερχόταν ο αχός,

αγέρας ήταν,- που έμοιαζε με φωνή:

Μα κάποια μέρα, σμίκρυνε το φως των αστεριών                        

φιδίσιες κουλούρες εφάπτονταν!

Λόγια ετούτα και κεραμίδια που μες σ’ ένα χειμώνα

Νερό έτρεχαν, νερό έσταζαν,- στα κατάβαθα νοερά μάτια του.

Kostis nil – Η στιβάδα – Φεβρουάριος 2020