Ακοπανιαμέντα πάνω στο χιόνι

Το χιόνι πατώ το παγωμένο

Άλογο λευκό, η φορεσιά σου

Εικόνα σεβάσμια, τοπίου το θαύμα

Ανάσα η φωτιά, πού χουχουλιάζει μέσα μου

Χειμώνας βαθύς, σ’ μια άπιστη αγκαλιά

Μια αγκαλιά φωτεινή εγώ βλέπω

Βαθιά στο χειμώνα, απ’ μακριά τα βιολιά

Κάποιοι ξενυχτούν, πίνοντας στο μπουκάλι ρακί

Μα είναι θαύμα, κάτι, που μόνο θαύμα

Είναι όνειρο πάνω στο χιόνι

Πάλλευκη ή με φόρεμα πάλλευκο

Λευκότατη μ’ ολόμαυρα ή κατακόκκινα μαλλιά.

Το σαράκι απ’ άκρη, τρώει, πίνοντάς με

Τα βιολιά απ’ το πολύ, βαριά στενάζουν

Πηγαίνεις κι έρχεσαι πατώντας ελαφρά

Ένα χιόνι, ελαφριά μια αγάπης

              

Κανένας ποτέ, ούτε ακόμα θυμάμαι

Σκέψεις έχω και μια ανάμνηση

Ακοπανιαμέντα, τυχάζουν στ’ αυτιά μου

Το ρακί στο γυάλινο, στο γυαλί κρυσταλλώνουν

Με ονειρεύτηκα,- είπα όνειρο!

Μην  κοιμάσαι με πεντάμορφη, εις ανάμνηση

Μην γυρνάς στη κακόφημη γειτονιά

Μια που σκύλοι, γύρω, κι αφεντικά καγχάζουν

Τα βιολιά καθώς ξεκουρντίζουν

Της αγάπης μου μοιάζουν, να έχουν αυτιά

Ο γιε, γιε μου, θα μου ’λεγες!

Τα βήματά σου πάρε κι απομακρύνσου

Απ’ τη φωτιά του χειμώνα, απ’ το παγωμένο το χιόνι.

Kostis nil – Ακοπανιαμέντα πάνω στο χιόνι – Ιανουάριος 2020