Σιωπηλό παραμύθι

Ένα σύννεφο σέρνει μια μπόρα

ανοίγει ρωγμές

Κι απομακρύνει μυστικά,

ανοίγει μια καρδιά, π’ απομακρύνει.

Τα δάχτυλα σάμπως, τυλίγονται          

στ’ αυγάτεμα της νύχτας

Η αγάπη σάμπως,

ένα σύννεφο του κουρσάρου κουρντίζει.

Απ’ ένα άγριο τριαντάφυλλο, μια όχθη               

ένα μάτσο, διάσπαρτα αγκάθια

Κόκκινο κρασί ρέει,- σαν αίμα

ροδόπνοα πνέουν, χρυσάφι στον άνεμο.        

          

Ένα σύννεφο στην οργή, μια αράδα    

ένα σύννεφο πέτρινο,

Ένα κοτσύφι, με ολοκίτρινη μύτη

βαθιά μες στην απόλυτη σιγή.                       

Μινύρισμα μιας βροχής, επιστρέφει                       

το φως διακαώς σπαρταρά,                            ,

χορεύει και σβήνει

Κι άστρα σκεπάζουν, ρόδα λευκά.

Σε ρόδα λευκά, κρυφά μυστικά

αποκοιμίζουν

Τα μυστικά, με ροδόσταμο

σαν χάδι τυφλό, φτάνει στη πόρτα σου.                                                      

Όνειρο μισό, αδιάφανο φεγγαριού

μετάξι των λουλουδιών,

αραχνοϋφαντο

Της άνοιξης μάτια: κλειστά - ανοιχτά.

Η άνοιξη μαγική, μεθά, πεταρίζει

μεσοπέλαγα σώνεται του θεού δαχτυλίδι

γαϊτανάκι μου γνέφει,

των λουλουδιών βουβά σβουρίζει,- σιωπηλό παραμύθι.

Kostis nil – Σιωπηλό παραμύθι – Φεβρουάριος 2020