Να σε πω, τη μοίρα σου!

Το χείλος μιας μελωδίας, βουτάει στο χρυσάφι

Που μέσα της κυλάνε σπαράγματα--

ας πούμε πονεμένα.

Σαν απρόβλεπτη του απογέματος κάθε σιγή,

και κάθε ξέσπασμα.

Η ηχή, η θύμηση, η νύχτα:

Ένα παιδί μέσα ’κει κρύβει τους θησαυρού του

Μια Τσιγγάνα με φανταχτερό φόρεμα, εθεάθη

--να σε πω, τη μοίρα σου!

Με θάμπος ένα χέρι, χτένιζε τα σγουρά κατάμαυρα μαλλιά

Ήτανε ήλιος, ίσως καθρέπτης το χέρι

Μια μάνα χτένιζε το άνθος της--

Μια που άνθος, το χτένισμα, η ομορφιά του,

αψιμαχία με όλα τα υπαρκτά, εχθρικά ζωύφια.

Ούτε άλλη ακτή, σαν πλησίασε την άμμο·

Oύτε απόλυτα ναυαγός μια που ακόμα είχε κάτι να φάει.

Μαλλιοτραβηγμένος, όσο οι χρυσοί αστερίες--

Κάπου τελειώνει αυτός ο κόσμος,

φορώντας τα καλά του· σε κείνη την ονειρική παραλία.   

Αυτή η θάλασσα... καθώς τα νοερά θλιμμένα μάτια του
Είμαι Τσιγγάνα! εκείνη απάντησε,

και μια της, μιας, βούτηξε στα δροσερά νερά σαν γοργόνα.

Ασήμαντη δεν είναι η στιγμή!

Ασήμαντη η μοίρα!

Ακούνητες έμειναν απ’ τα χείλη,- φτωχές οι λέξεις των γλάρων

Που στον αέρα, στο φως,- νεκρό της σώμα

η θάλασσα· ολοφλόγινη την Τσιγγάνα - γοργόνα έπνιξε.

Kostis nil – Να σε πω, τη μοίρα σου! – Φεβρουάριος 2020

1.