Πρωινό θρόισμα

  

Σήμερα είμαι χαρούμενος·
αν και είχε τον ίδιο καιρό με χθες,
λίγα σύννεφα, λίγο θρόισμα, λίγο τα χαρούμενα σπουργίτια,
και ο γάτος μου ο Κινέζος, με τα σχιστά του μάτια,
τελευταία έχει καταλερώσει τον τόπο
τα μάτια του τρέχουν του κακομοίρη,
Έλαμπε μου φάνηκε σαν του σερβίρισα το πρωινό του γάλα.
 
Μα δεν είναι ο γάτος, ούτε το θρόισμα 
ούτε η γλυκιά μέρα της Άνοιξης.
Όλα αυτά τα ανείπωτα δεν είναι, 
μόνο η διαίσθηση σαν μίλια ταξιδεύει,
Σ' ένα χαρτί της γράφονται, των αναμνήσεων ηφαίστεια
μια που, σ' ένα χαρτί, σχήμα επίπεδο χρώμα λευκό 
Ένα λευκό βαρκάκι, έφερε πάνω του πανί
κάποιος εκεί, ζωγράφισε την μοίρα
κι ένα ποίημα σχημάτισε θαλασσινή ταφή, 
Άξαφνα στον ροδοφόρο κόσμο ενός μικρού παιδιού.
 
Μα είχε πόνο, είχε νόστο, των αναμνήσεων πίκρα,
πίκρες!
Μπορεί ναι, εκείνου του αγοριού το βλέμμα,
μπορεί μπορεί μα δεν με νοιάζει,
Με νοιάζει μόνο που λυτρώθηκε,
που νοιάστηκε αυτό το σύννεφο τον ερχομό μου.
Με είδε, δε μ' άφησε, με σήκωσε μαζί του,
Από τότε, τα χρόνια φαίνεται, σαν πέρασαν,

και μόνο τώρα, τούτο το πρωινό,
σαν γέρασα μου βρήκε χώμα, γη για να πατήσω,
σήμερα πρωί ήταν, το θρόισμα,
Σ' αυτό το θρόισμα του πρωινού το ένιωσα! 
 
kostis nil - Πρωινό θρόισμα - Μάρτιος 2021
 

Περιγραφή

 

Το χυτό φεγγάρι προσπέρασε τα διάφανα νερά του
Κι ακούστηκαν φωνές των παιδιών να παίζουν
Μύθος ανεξερεύνητος,
με δάκρυα χαράς που δεν είναι δάκρυα,
Έρεαν στο στενό δρομάκι κάτω απ' την ανοιξιάτικη νύχτα.
Το φως του φεγγαριού χύθηκε έπειτα σ' ένα κρεβάτι.
Μυστηριωδώς τα μακριά μαλλιά μιας γυναίκας έλυσαν,
Οι όχθες του αστραφτερού κορμιού της έλυσαν,
Κι άξαφνα μια ορχήστρα, δυο σκαθάρια, από αγκάθια και φως.
 
Όμως το φεγγάρι γλιστρά γύρω απ' τις τριανταφυλλιές,
Τύλιξε τα υπάρχοντα των κορμιών όπως όπως,
Το στήθος με απορίες, τ' άγρια δαγκωμένα χείλη!
Η ανοιξιάτικη νύχτα όχι τυχαία θροούσε ανάλαφρα,
Θροούσαν και τα ανείπωτα χάδια τους.
Μόνη η γυναίκα, το μουγκρητό της!
Μόνο το φεγγάρι, οι φωνές των νέων, ο χείμαρρός τους,
Εκείνη την εποχή συνήθως το φεγγάρι, στην περιπλάνησή του.
 
Kostis nil - Περιγραφή - Μάρτιος 2021
 
 

Θαλασσογραφία

 

Τα μάτια: πιστή θαλασσογραφία μέσα από την ομίχλη,
Κάποια δέντρα κι ένα αεράκι πάνω τους,
Οι κορυφές κυματίζουν το ίδιο απόμακρα φαντάζομαι τον ορίζοντα,
Περικλείει μικρό κύμα κι έπειτα πιο ανοιχτά μεγάλο αφρισμένο κύμα,
 
Η περιήγηση της ίδιας της χλωμής ομίχλης, το άκουσμα απ' το θρόισμα,
Ένα φωτοφόρο πρωινό που δεν εξέλειπαν λειψές αχτίνες,
Η αλληλουχία ξενίζει το σώμα του περιβάλλοντος,
Το πρόσωπό της, όσο απομακρύνεται ελάχιστα ορατό.
Τώρα ένα σχήμα στον μακρινό ορίζοντα, μορφή ξέγνοιαστης γαλέρας,
Τα πανιά αλαγέρνουν και η γαλέρα αρμονικά σκίζει το κύμα,
Ήρεμα ήρεμα τα νερά της αποχωρούν απ' τον ορίζοντα μου.
 
Η παράδοξη αυτή λεπτή επιφάνεια, καρέ καρέ μέσα απ' την ομίχλη,
Τα μάτια περικλείουν την σκηνογραφία, τα δέντρα, λεπτό αεράκι,
Το πιο μακρινό κύμα, τώρα δυνάμωσε - πια πολύ αφρισμένο,
Το γκρι της ομίχλης, παράδοξο φιλμ μετατόπιζε την εύμορφη μορφή της,
Αλλά είναι άνοιξη και τα λουλούδια πάντα ανθίζουν σήμερα αυτή την εποχή δίπλα στο κύμα.
 
Kostis nil - Θαλασσογραφία - Μάρτιος 2021

Άδεια βαγόνια

Το μέταλλο καθρεπτίζει, ψυχρά τα μέταλλά του,
Λαβύρινθος κατάπιε τα πρόσωπα,
Εκείνη με αέρινο πρόσωπο προσδοκούσε,
Ήταν γυναίκα, θλιμμένα περιπλανιόταν.
 
Σκέπασε το γυναικείο πρόσωπο σαστισμένη.
Του παρελθόντος έρωτες, συλλήβδην
Του παρόντος εναλλασσόμενα φθαρμένα μέταλλα
Σωριάστηκαν τα φαντάσματα στο ίδιο βαγόνι.
 
Άλλοτε γυάλιζαν, σαν υπνοβάτες καραδοκούσαν.
Τώρα φιγούρες πρόσκαιρες περιφέρονταν,
Η γέννηση τους καταπώς, χαμένα βαγόνια,
Στέκονταν με άψογη περιβολή, περιγελούσαν.
 
Με συνοδεία απαίσιων ήχων, χασκογελούσαν
Πάνω στις αόρατες ράγες, τα παράθυρά τους,
Φάνταζαν όλα, αναλαμπή μιας εικόνας,
Στο δόκανο πιασμένη, ονειρικού παρελθόντος.

Όλα σ' αυτές τις ράγες, τραχιά βαγόνια
Η πόλη έγινε πόλη, ραίνοντας το ψυχρό μέταλλό της,
Η γυναίκα πλησιάζει με βλέμμα απορίας - 
η αίγλη της τυφλωμένη,
Σ' άδειο βαγόνι, μοναχική! 
Αφάνταστα αργόχυτο, μοναχικό της βλέμμα!

 
Kostis nil - Άδεια βαγόνια - Μάρτιος 2021

  

Το αφήγημα

 *στον Βασίλη, στον Κωστή

Το αφήγημα ήταν δάκρυα που κύλισαν
Στις ερημιές, δεν γνώριζε κανείς, ποιοι οι δρόμοι
Ώ του θαύματος όλα τα έφερνε το ποτάμι,
Ονομάστηκε Πηνειός!
Στον άλλο νότο, όλα κατέβαιναν από ένα ψηλό βουνό,
Ονομάστηκε Ψηλορείτης!
 
Ω! του θαύματος εκτός μόνο, εκτός το ποτάμι,
Εκτός τις απόκρημνες πλαγιές εκείνου του βασανισμένου βουνού
Ο ήλιος κυλούσε στις περιώνυμες φλέβες,
Και το ποτάμι από φλέβες,
Φορές φορές, από αγάπη βύζαινε η ζωή του.
 
Και στις δυο περιπτώσεις γεννήθηκαν ποιητές!
Στις φλέβες τους κυλούσε εκτός, πέτρα του βουνού,
Κυλούσε εκτός - ψάχνοντας για Όμονα στις όχθες του Πηνειού,
Άγνωστο το ένα, τ' άλλο, άγνωστο πως χαιρετιούνται,
Ότι έχουν ντυθεί, έχει το χρώμα του χιτώνα τους,
Και στις δυο περιπτώσεις,
Ξετρύπωσαν αγριολούλουδα που ονομάστηκαν στίχοι,
Στίχοι δικοί μας!
 
Kostis nil - Το αφήγημα - Μάρτιος 2021
 
 
 

Εφτά τριήρης

 

Και όχι μόνο οι στιγμές του δροσερού πρωινού,
σαν το πιο ωραίο, απ' της Αφροδίτης τα κάλλη,
Κοιτάζοντας μέσα απ' την  θαλάσσια σαγήνη!
 
Αυθαίρετη κατασκευή, εφτά τριήρρης να πλέουν,
Ή ένα καράβι όπως η θάλασσα άδηλα το μυαλό της,
Κοινές θεότητες γοργά γοργά στα κουπιά της!
 
Μέσα από παραστάσεις, η βούληση άφρισμένων κυμάτων!
Μεγεθύνεται η κυρίαρχη ιδέα,
Λαμπερό μεσιανό κατάρτι, εξακοντισμένο!
Ο ίδιος ο Οδυσσέας ναύτης δεμένος,
Με χίλιες διάφανες σπείρες, με μοιραίες λέξεις του νόστου!
 
Ο μύθος περιδιάβαστος υδρία στη θάλασσα,
Ένας υγρός χάλκινος περίβολος, ακόμα και όταν βραδιάσει,
Τη εμφανίσει του ολόγερτου φεγγαριού, 
των άγριων στιγμών,
Φωτίζει πανοπλίες, σ' άδειες υδάτινες σφαίρες.
 
Η γοητεία αστράφτει απρόσιτη!
Μπρούτζινος ήχος των υγρών κρουστών,
Μεταμόρφωσε ακόμα και τ' αηδόνι,
Γυρίσματα που αναλώνουν το χρόνο στις λαγκαδιές!
Και ακούγονται έως τα βάθη!
Στην απέραντη, αφρισμένη θάλασσα του Οδυσσέα!
 
Kostis nil - Επτά τριήρης - Μάρτιος 2021

Διάλογοι μελωδικοί

 *στον Ηρακλή

Διάλογοι μελωδικοί εισρέουν στο σύμπαν
Στην αίθουσα του θρόνου με την μουσική,
Θύμηση ονείρου ε-δονείτο,
Οπτασία μιας άριας, με το φωτεινό της δίχτυ
έτη φωτός, σκορπούν αμυδρόβλητες ακτίνες.
 
Βουίζουν εντός, θραυσμάτων κομμάτια,
Των άπειρων αστεροειδών στίχοι,
Δέσμιο κενό, με τους χτύπους της καρδιάς
εγκαρδιωμένο,
Μακριά απ' τη σάρκα την λησμονημένη.
 
Παρ' όλο, στόμια, πύλες του διαστήματος,
Ψηφίδες ενός κειμένου που η ψυχή προσδοκούσε,
Λίμνη καθρεπτίζουσα, αποτελούσα όνειρο!
Δαχτυλίδια λιχνίζονται στον απέραντο βυθό της,
 
Ατέλειες μορφικής τάξεως, διάφανο μαντίλι
μακρινής ανάμνησης,                           
Σαν φούσκωσαν τα χείλη με αντίλογο,
Μοναξιάς των ματιών πνέει, ιλαρόν φως
Διάλογοι μελωδικοί του φετινού Μαρτίου.
 
Μιας, κρεμάστηκαν όλα, πλέον τσαμπιά
τσαμπιά των σταφυλιών!
Εντός του σταφυλιού ονόματι, νέκταρ ρέει
Πουλιά πλησίασαν να δοκιμάσουν την τύχη τους,
Τραγούδησαν τρώγοντας τα σταφύλια μου.
 
Στην μακρινότερη ανάμνηση, μύστης ήλιος,
Αγέννητων λέξεων που προμηθεύουν την πυρά.
Με βλέμμα ατενές!
Ο εκλεκτός θα εκτελέσει μ' άναμμα της πυράς, τη θυσία,
Σε ξένη γλώσσα, με ξένα φτερά, με διαλόγους μελωδικούς.
 
Kostis nil - Διάλογοι μελωδικοί - Μάρτιος 2021
 
 
 

Άγγελμα

 

Πάνω απ' τις χιονισμένες Άλπεις μιας Αλβιώνας
Ξεμάκρυναν του λόγου παράξενοι στίχοι,
Κάτω απ'  την λαμπερή σελήνη κυλιόντουσαν,
Και πάνω απ' χιονισμένα βουνά καθρεπτίζονταν.
 
Οι μπάλες έσβηναν στα χείλη της ήσυχης χαράδρας,
Και ποιητές κούρνιασαν στου βάθους τις ράχες,
Οι μάγοι παράμερα έστησαν δικό τους τσαντίρι,
Στριφογυρνούσαν πάνω απ' το ξεραμένο στόμα.
 
Είναι βουνά, είναι του κάκου, καλοί και κακοί,  
Μέγα μάγοι!
Κι ας παγωμένα των εντολών τους ποτάμια,
Στρίβουν, γυρνοβολούν, στα δίχτυα πιάνονται
Στόματα ορθάνοιχτα, προσκαλούν το γήτεμά τους.
 
Στο νότισμα ξαφνικά νερόκυμα, ζωντανές σελίδες,
Ω! της χαράς η γέννα να ήταν πάντα.
Το σκήπτρο κρατεί, η πόλης, οι έρωτες,
Κι οι μάγοι χορεύουν τάγκο, την χρυσαφένια σκιά τους. 
 
Και πάνω στο σώματά τους, θεοί ανεσβουρίζουν,
Με φρέσκο φιλί της σελήνης, ξεγλωσσισμένο!
Της Αλβιώνα γράφτηκαν επιτέλους νέοι στίχοι,
Άγγελμα τους διαλαλούν! 
Των μάγων, των ποιητών περιπλανώμενο θαύμα.
 
Kostis nil - Άγγελμα - Μάρτιος 2021
 

Έρημη ανεμώνη

 

Την απάνεμη αγκαλιά τους τα πουλιά
Τη ζεστή τους φωλιά,
Άφησαν σπόρια στις κρηπίδες,
Φοβισμένα ανέβηκαν στον ουρανό.
 
Τα σημάδια τους ξέμακρα, χάθηκαν
Ορατά στην ουράνια ασπλαχνία,
Που βαρύ εύστροφο το βλέμμα,
Το σκυλί σκασμένο στο γάβγισμά του,
 
Και βέλη βέλη, βόρβορα εθεάθησαν,
Όλα σκεπάστηκαν, ουρανός, γη
Με μιας, σκοτωμένο αίμα μου,
Σαν ένα πουλί, ράγισαν τα φτερά του.
 
Και ήλιος προσηλωμένος, ήλιος
Η γλώσσα βαραίνουσα, η γλώσσα
ήχων, τσίγκων με ζώα, πλείστες οσμές
χώρας, σπονδές απαράμιλλες.
 
Επίγεια: λαγκαδιές, σκότος, χάη
Σελίδες τόμων, ειδεχθών,
Των άστοχων, σπασμένοι λύχνοι
Σημάδια οστών, σπασμένη η λάμψη τους.
 
Στην αγκαλιά της μέρας μου,
Στην Θάλασσα μου, την βουρλισμένη
Στην ερημιά, έρημη μου ανεμώνη!
Κραυγές ανάδυαν καταπνιγμένων.
 
Kostis nil - Έρημη ανεμώνη - Μάρτιος 2021

Φρέζιες του έρωντά μας

 

Σαν την γλυκιά θωριά του φεγγαριού το χάδι,
Καθώς κάθε, ανέβαινα του έρωτα σκαλιά,
Γυμνός στο παραθύρι πάντα στεκόμουν,
Και κάτω απ' το δροσερό του κήπου, λάτρα.
 
Τα λόγια ακούω, βουβά να πνίγουν κλάμα
Κι εσύ να κλάψεις ήθελες,
Καθώς τον έρωτα στα μάτια γύρεψες,
Μα πιο εσένα ηδονική, φρέζια μου, ολάνθιστη!
 
Της άνοιξης μου έρωτας, γλυκά αναθροΐζει,
Τα χρόνια πάλλονταν σε κήπους μ' άνθη
Αόρατα φιλιά, σφιχτά, στην πιο γλυκιά ανάμνηση,
Του νου ευωδιαστά, κλεισμένα σε μπουμπούκι.
 
Και κείνες όλες: μαβιές, κόκκινες, ολοκίτρινες,
Φρέζιες με πλημυρίζουν,
Φευ γυμνές στην αγκαλιά μου!
Αχ, θα μαραθούν για την αγάπη που δεν γύρεψες,
Πάντα μονάχες, με πόνο θα 'ναι,  
Σαν σκέφτονται τα όσα, πλούτη, του έρωντά μας.
 
Kostis nil - Φρέζιες του έρωντά μας - Μάρτιος 2021