Μάτι του Τουταγχαμών

Σαν ένα σταφύλι απ’ χαρά, κεχριμπάρι

οι σκληροί φακοί το μεσονύχτι

μάτι του Τουταγχαμών

ψάχνει με το μολύβι, σκυφτό στο μελάνι

στις δώδεκα ξεσκαρτάρουν, απολέξεις αναχωρούν

έπειτα ακολουθούν σελίδες του φεγγαριού

σιωπηλοί άνεμοι κρατώντας σφιχτά τα γκέμια

πέρα απ’ τις ουλές, πού ήλιος

κι ο κόσμο στους δρόμους με την μητρική οδύνη

βουβά διασταυρώνεται

με τον μυστικοσύμβουλο, των αστεριών και της φρίκης

το πρώτο βράδυ του καλοκαιριού κάθιδρο

μολόγα μου, τον έρωτα σου
περιπλανήθηκες πέριξ των αμέτρητων μύρτων

κάποιων άγνωστων δορυφόρων

του θανάτου π’ αναπολεί ότι ονειρευόμαστε

κι ως φαίνεται, ένα μονάχα καρδιοχτύπι φτερουγίζει
τριγύρω απ' τη φωτιά, μάτι του Τουταγχαμών

και μια τυραννίδα στην ευυπόληπτη έρημο

το δίχως άλλο, στο δρόμο οι μαρτυρίες 
παρ' έξη, μια πολυκαιρισμένη αγάπη, ιστός περιτυλίγει 

εκείνη η νύκτα ξεκλειδώνει τους θησαυρούς της

κι αθόρυβα ξεπλένει κάθε αμαρτία

όπως η θάλασσα, παλαβή, αλοφέρνει ερημικά

κι ήρθε ο καιρός, τα μάτια π’ αγεφύρωτα

στη λαγκαδιά πλέουν, κάτω απ' το σκληρό μάτι του Τουταγχαμών

Kostis nil – Μάτι του Τουταγχαμών – Σεπτέμβριος 2019

Στα άκρα των βράχων, γραφή

Τώρα πια ξέρω, μοιραία, να θυμάμαι

Εκείνο τ' αχνό το βλέμμα με πίκρα

Έμοιαζε το ταξίδι στ' άκρα των βράχων

Έμοιαζε το κύμα, σύμπαθα στην αγκαλιά μου

Ποια αλήθεια η μορφή, η μαρμάρινη

Το γέλιο που έχει χαθεί τελευταία

Η χροιά π' ανάμεσα σε πίκρες

Ενός μαύρου φτερού, φιλία καρτερεί

Άσε τα φτερά μου, άσε με να πετάξω

Του ερέβους οι πλαγιές να καταλαγιάσουν

Χρώμα, καθώς τα δάχτυλά μου μεγαλώνουν

Θέλουν να, απ’ το λαιμό να με στρίψουν

Μα ένας αχός ακόμα μαρτυρεί, τι λάθος

Δίνει στη ζέση το ανέλπιδο, απ’ εδώ

Εδώ κι ας μαραμένα, ραίνουν δρόμους

Απ’ εδώ, να βγάλω μια κραυγή αληθινή

Να ζήσει του πόνου η σκληρή περιστροφή

Κι εκεί μαζί στο νέο όνειρο, που ξέρει

Να τρέξει, να γελάσει και καθώς χαροποιώ

Το μάτι το γλυκό, που τ’ αγάλματος προτομή

Εκείνου του βασάνου, που μόνο ενός μαρμάρου

Έστεκε στο περίμενε, με δίχως άλλη αναβολή

Kostis nil – Στα άκρα των βράχων, γραφή – Σεπτέμβριος 2019

Ερωτικό σονέτο

Σ’ άφησα μ’ ένα νεύμα, γυναικεία χαίτη

Τη μια, είσαι νερό που δεν μπορώ να κρατηθώ

Την άλλη, εκεί μέσα στ’ όνειρο, στη φαντασία

Μια οπτασία που εδώ μπροστά, μορφή

Πιο δίπλα ξεντύνεσαι και θέλγει ένα κύμα

Κατά πως, στο φως του δωματίου ζωγραφίζεις

Αυτό που δείλι, φτιάχνει τις υπέροχες ραβδώσεις

Κι ωσότου σαν μια λάμπα που μ’ ένα φύσημα

Σβήνουν όλα, τα βήματα τα τόσο απαλά

Στη σκάλα την ξύλινη, την γνώριμη κατρακυλούν

Κι είναι που ξεγελιέμαι, πως άδικα το φως χλωμό

Στου δωματίου μου, να θέλει, τις ώρες να περνά

Με προσοχή να θέλει, να σεριανάει δίχως χρόνο

Και μέσα στις σελίδες, μόνος, ανοίγοντας στη τύχη

Από μέσα του έρωτα μου, εσύ να καίγεις τη βαφή

Kostis nil – Ερωτικό σονέτο – Σεπτέμβριος 2019

Σ’ ένα φύλλο της γης

Οι χαοτικές γραμμές του χεριού μου

Ομοιάζουν με το διάλογο

Τις προσφωνήσεις μεταξύ των εντόμων

Με τους ήχους απ' την περιήγηση πάνω στη γη

Τ' απίστευτου κοντραμπάσου

Κυρίως πάνω απ’ τον αναπόδραστο καθρέπτη της θάλασσας

Στο βυθό που έχει αποτεθεί ο θησαυρός

Σε μια χούφτα, λευκή παλάμη των γραμμών
Την πιο βρώμικη σύμμειξη, φρίκης και θαυμασμού

Πού αδιόρατες, καθώς γεννήθηκαν

Ομιλούσες, περί, της αδέσποτης σφαίρας

Πεθαίνουν οι γέροντες, πίνοντας ρακές στα καφενεία

Ενθυμούμενοι το σιωπηλό κάμπο

Το φύτεμα των λουλουδιών, τους ήχους απ’ το πελέκημα

Τον βαρύ ήχο του ένδοξου πυροβόλου όπλου

Άνευ χρονοτριβής, ο μυστηριώδης θάνατος

Όπου εσύριξεν ο άνεμος, έμελλε οι καιροί 

Με την περίφημη επεξήγηση απ’ ένα βαρύθυμο ξένο

Την αστρονομική αβεβαιότητα

Την λύτρωση για ευτυχία και προϊούσα γιορτή

Πάνω απ’ το σπίτι με τα κλειστά παράθυρα

Τ’ άστρα συνέχισαν το μυστικό περίπατό τους

Και ο Υπερίων συνεχάρη

Προμήθευσε την ιδέα, πως, τ’ άλογα κάλπαζαν

Σ’ ένα φύλλο της γης, λευκό σαν το μετάξι

Έφεραν μαζί τους, τον αμφορέα με τις καμπύλες

Που σαν ένα αστέρι 
Χάνεται στα χάη, ενός υπέρογκου βουνού

Kostis nil – Σ’ ένα φύλλο της γης – Σεπτέμβριος 2019

Τροχήλατες αχτίνες ενός ήλιου

ο δρόμος τρέχει σαν ρόδα που γυρνά

είναι τ’ απόγευμα με τις τροχιές αχτίνες

του ήλιου, που βυθίζουν

κρυφά σαν μέλι, στα σπλάχνα της φτωχικής μου γειτονιάς

κι από την φωτεινή τη θύελλα, μια ατμόσφαιρα

μέσα μου παίζει, εκείνο το τραγούδι

σαν να μετρώ της γειτονιάς τα βήματα

τον κόσμο που σε λίγο, τ’ απόγευμα ολόχρυσο

κι είναι ο ίδιος δρόμος, τα παράθυρά του

μικρός εκεί, εδώ

τ’ άσμα με κλάμα το πρωί, να εναλλάσσει τη χαρά

εκτός απ’ τα σκυλιά, τις γάτες που σαλτάρουν

ένα μολύβι ζωγράφισε αυτό το νόμισμα

του δράκου ολόχρυσα τα δάχτυλα

ένα μολύβι μονογράφει, σβήνει και λάμπει

έφτασα ποια έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού

αύριο πάλι, ξανά, γυρεύω

το δρόμο, τ’ απογεύματα, τα βήματα τα παιδικά

σκυλιά και γάτες

ξανά οι τωρινές αχτίνες, το βλέπω, ήρθε η ώρα να σκεπάσουν

όλα εκείνα τα πουλιά, σημάδια

μονολογούν αλίμονο κι αφήνουν πίσω αναμνήσεις

τα μαγικά αυτού του δρόμου 
τροχήλατες αχτίνες ενός ήλιου φωτεινού, που δε λέει ν' αποσβήσει 

Kostis nil – Τροχιές αχτίνες ενός ήλιου – Σεπτέμβριος 2019

Βαμμένα τα χείλη

Δυο φορές το σώμα διασταυρώνεται

Γυμνός πλατσουρίζοντας στα νερά

Διασταυρώθηκα με μια γυναίκα γυμνή

Λευκό φορούσε χιτώνα, καδένα

Τα όνειρα μου ακολούθησα

Δυο φορές το σώμα, λαμπερό

Τη γέννηση, που γεννήθηκε σώμα

Θαυμάζω τα υγρά ρόδα του κήπου

Μονάχος, ένα σεντόνι που πλαγιάζω

Ψάχνω και περιμένω το επόμενο κύμα

Χρώμα τα χείλη, βουτηγμένα στη μέθη

Ξανά, χαμόγελο της πάλλευκης Αφροδίτης

Άκουσε με, πως, περιμένω

Τα βήματα χορεύουν σ' αθάνατα νερά

Είναι λεπτό το κορμί, τα χείλη πλεγμένα

Στα μπλε ουρανοί, βεντάλια π' ανοίγει

Χόρεψέ με, με τη δικιά σου στοργή

Με την αγκάλη τα χρυσά, δυνατά σου φτερά

Χρυσά δακτυλίδια, χρυσά τα φιλιά 
Δε σκιάζουν, πλουταίνει η γωνιά

Εικόνα που φεύγει, στα άκρα πετά

Μαβιές οι κορδέλες που παίρνει αγέρας

Σκλαβώνει το φως στον έναστρο ουρανό

Νέκταρ και νέκταρ, ποτάμι λατρευτό

Δάκρυα για κρύα νερά, κρυστάλλινα

Δάκρυα για όνειρα μες στα σκουπίδια

Μια λάμψη του ονείρου πάλι φαντάζει

Για πάντα ποθείς, λεπτές και πικρές ευωδιές

Kostis nil – Τα χείλη βαμμένα – Σεπτέμβριος 2019

Τα νερά των ποταμών

Ο αριθμός των ποταμών σαν μια παράβαση

Ενός θεάτρου π' αδιάκοπα

Το σκηνικό και χωρίς την αδιάκοπη γη

Η πιο απίστευτη απόκρυψη, σεπτά καρδιοχτυπά 

Κανένα ρουμπίνι δεν λάμπει όσο το νερό

Στους ευρύχωρους και στενόμακρους ποταμούς

Και καμιά ροή, με τ' απόκρυφα μηνύματα
Καθώς τα πουλιά σιμώνουν για νερό 
Με απώλειες, προπαντός τις αδιόρατες μέρες

Υμνώντας το παραμύθι των συμβόλων

Κάτω απ’ το νήμα, υγρό, των βλεφάρων

Είναι εκείνο το θραύσμα

Η αίσθηση πως τα νερά των ποταμών

Η πίστη ευλαβική, δεμένη σφιχτά με σπαθί

Ακούγοντας την βουή που γουργουρίζει στη κοίτη

Ο χρόνος έτρεχε ολοταχώς

Με την υπερβολή της τύχης που στροβίλιζε

Ουρανού φύλλα που σαν σύνολα αθώα

Άλογα άγρια με καμάρι καλπάζουν

Κι οι χαίτες, καφετιές και μαύρες καθρεπτίζονται
Πάλλευκες, συνοδεύουν τον ασημένιο ποταμό

Στεντόρεια η φωνή, την αφουγκράζομαι

Καθώς τα βράδια, χίλιες νύχτες αργότερα

Στο καθρέπτη συνεχίζει να κυλά η βροχή

Άφθαρτη και μυστική

Τα παραμύθια των ανθρώπων αποθησαυρίζουν

Ριγώντας για το ρουμπίνι του νερού των ποταμών

Kostis nil – Το νερό των ποταμών – Σεπτέμβριος 2019

Ο γύρος του κόσμου

Ακολούθησα μια ιστορία που στο πέρασμα της

Σαν μια σταγόνα κύλισε

Η σταγόνα έμοιαζε να διατρέχει το μάγουλο

Με την μελωδία που για λίγο

Κεντά όπως των άστρων, αθάνατη αγωνία

Τα φωτεινά ρυάκια σμίγει η θάλασσα

Κι οι φύλακες των ακρωτηρίων ψηλά στο φάρο

Σημείωναν το βαθύ κύμα που έσκαγε

Την κάθε αναδίπλωση

Τις πορφυρές ραβδώσεις που ντύνουν την βεντάλια ενός δειλινού

Αφορμή μια εύστροφη μαχαιριά 
Που αποτελείωνε τα ροδαλά δειλινά

Αποκάλυπτε κάτι από ημερήσια εγκλήματα

Τη σύνταξη της περίφημης άλγεβρας

Που ένοχη, ειπώθηκε

Όπως τα αδέσποτα σκυλιά

Την ξεσκισμένη σάρκα σε μέρη διαμελίζει

Σημείωσα μια άλλη λέξη, σ’ άλλη σελίδα

Μίσχος, για φύλλα κι άνθη, βλαστούς

Χαράσσει τις περίφημες φαντασίες του Ιουλίου Βερν

Με τις απίθανες αυθαιρεσίες των κωνικών γραμμών

Μια που ένα απαράμιλλο ταξίδι, γύρος του κόσμου

Σε ογδόντα μέρες, φόντο
Οι ορίζοντες μεταλλάσσονται κι οι θάλασσες

Άξαφνα, ολόγυρα, αφανέρωτα ποιήματα ταξιδεύουν

Σαν μίσχοι, συνοδεύουν τα ήσυχα νερά

Με ’κείνη την ψυχή, πάλι, ο γύρος του κόσμου

Με την μεγάλη κοιλιά που όλα τα έμβρυα κολυμπούν

Μέσα ’κει μια μελωδία πάντα αγάλλεται 
Διαφεύγει των άστρων 
Διαφεύγει σαν μυστικό, στο δικό μου αργόσυρτο σύμπαν

Kostis nil – Ο γύρος του κόσμου – Σεπτέμβριος 201--9

Το βασανισμένο αμμώδες ηφαίστειο

Αυτό το μεγάλο παράθυρο, επικρέμεται 
Την ώρα που αποχωρούν οι αετίσιες σκεπές

Ερπετά σκαλισμένα στους τοίχους 
Ο κεντρικός τοίχος αντιγράφει την τελευταία σελίδα
Τα κεραμίδια ερριμμένα, τριαντάφυλλα και πηλός

Οι πιο απόμακρες γενιές ακόμα ταξιδεύουν
Άγνωστοι, περί, και φοβισμένοι διαβάτες

Αφήνοντας ορφανά τα σημάδια των όψεων τους

Πανύψηλη τη συκιά, στο κέντρο των χαλασμάτων

Μια δάφνη στην είσοδο

Κι η μαγική φράση της συντέλειας περιπλανιέται

Αυτό το σπίτι είναι ένα κοπάδι με την μυστική του χάρη

Πάνω απ’ το τελευταίο μεσοδόκι, συνήθως χοροί

Η αντήχηση εξόρισε ουρλιαχτά και νεράιδες

Τους απόηχους που η μνήμη βασανίζει

Τον λαβύρινθο και τη διάνοια τους

Την ιδέα πως, ο καιρός δεν θα ξαναγυρίσει στο έρμο σπίτι

Μόνο δια κλαδωτά μονοπάτια, κήποι π' αναχωρούν
Κι ένα προγενέστερο όνειρο σ’ ορθάνοιχτο τάφο

Διατάξεις που ξεπερνούν τις ιδιότητες ενός θεού
Τη φυλακή του σπιτιού που μόλις γκρεμίστηκε

Το βασανισμένο αμμώδες ηφαίστειο που σκόρπισε ο άνεμος

Kostis nil – Το βασανισμένο αμμώδες ηφαίστειο – Σεπτέμβριος 2019