Βαμμένα τα χείλη

Δυο φορές το σώμα διασταυρώνεται

Γυμνός πλατσουρίζοντας στα νερά

Διασταυρώθηκα με μια γυναίκα γυμνή

Λευκό φορούσε χιτώνα, καδένα

Τα όνειρα μου ακολούθησα

Δυο φορές το σώμα, λαμπερό

Τη γέννηση, που γεννήθηκε σώμα

Θαυμάζω τα υγρά ρόδα του κήπου

Μονάχος, ένα σεντόνι που πλαγιάζω

Ψάχνω και περιμένω το επόμενο κύμα

Χρώμα τα χείλη, βουτηγμένα στη μέθη

Ξανά, χαμόγελο της πάλλευκης Αφροδίτης

Άκουσε με, πως, περιμένω

Τα βήματα χορεύουν σ' αθάνατα νερά

Είναι λεπτό το κορμί, τα χείλη πλεγμένα

Στα μπλε ουρανοί, βεντάλια π' ανοίγει

Χόρεψέ με, με τη δικιά σου στοργή

Με την αγκάλη τα χρυσά, δυνατά σου φτερά

Χρυσά δακτυλίδια, χρυσά τα φιλιά 
Δε σκιάζουν, πλουταίνει η γωνιά

Εικόνα που φεύγει, στα άκρα πετά

Μαβιές οι κορδέλες που παίρνει αγέρας

Σκλαβώνει το φως στον έναστρο ουρανό

Νέκταρ και νέκταρ, ποτάμι λατρευτό

Δάκρυα για κρύα νερά, κρυστάλλινα

Δάκρυα για όνειρα μες στα σκουπίδια

Μια λάμψη του ονείρου πάλι φαντάζει

Για πάντα ποθείς, λεπτές και πικρές ευωδιές

Kostis nil – Τα χείλη βαμμένα – Σεπτέμβριος 2019