Στο βάθος μια τρικυμίας

Τα πρώτα τυχαία χάδια μετέωρα     

Αδύναμες παρηγοριές σαν κρίματα που ζυγιάζουν

Καθώς το κορμί ξεντυνόταν στο μισοσκότεινο δωμάτιο

Τ’ λευκά μαξιλάρια τόσο μπλεγμένα

Την μυστική ιστορία τους διέγραφαν

Την πλέξη των βλεφάρων

Κι ας οι στιγμές ακόμα υπέροχα βαρούνε

Σταθεροποιήθηκε το κερί π’ ανέδινε καρπούς

Τα δάκτυλα που διαβήκανε τη σάρκα             

Τα χείλη που πίνουν νερό σαν πουλί

Ποτήρι πιο, ακόμα εκράτης

Το απόγεμα εκείνο το γαίμα χαμήλωσε

Στο βάθος μιας τρικυμίας π’ άδειαζε

Η σάρκα με την συγκεκριμένη φήμη

Πιο ευτυχισμένοι παρά ποτέ

Πιο δυστυχισμένοι παρά ποτέ

Ως μούγκριζε το θηρίο, οι οσμές, η φωτιά

Κι έξω απ’ το παραθύρι

Αυτοκίνητα περνάνε αδιάφορα

Κι οι σιωπές μένουν με τη σουβλερή μύτη τους

Το βράδυ που η σελήνη κοντολογίς θα διαβεί

Αρκούντως μια στιγμή η ζωή, θα ενθυμείτε το θάνατό της

Kostis nil  – Στο βάθος μια τρικυμίας – Σεπτέμβριος 2019