Στα άκρα των βράχων, γραφή

Τώρα πια ξέρω, μοιραία, να θυμάμαι

Εκείνο τ' αχνό το βλέμμα με πίκρα

Έμοιαζε το ταξίδι στ' άκρα των βράχων

Έμοιαζε το κύμα, σύμπαθα στην αγκαλιά μου

Ποια αλήθεια η μορφή, η μαρμάρινη

Το γέλιο που έχει χαθεί τελευταία

Η χροιά π' ανάμεσα σε πίκρες

Ενός μαύρου φτερού, φιλία καρτερεί

Άσε τα φτερά μου, άσε με να πετάξω

Του ερέβους οι πλαγιές να καταλαγιάσουν

Χρώμα, καθώς τα δάχτυλά μου μεγαλώνουν

Θέλουν να, απ’ το λαιμό να με στρίψουν

Μα ένας αχός ακόμα μαρτυρεί, τι λάθος

Δίνει στη ζέση το ανέλπιδο, απ’ εδώ

Εδώ κι ας μαραμένα, ραίνουν δρόμους

Απ’ εδώ, να βγάλω μια κραυγή αληθινή

Να ζήσει του πόνου η σκληρή περιστροφή

Κι εκεί μαζί στο νέο όνειρο, που ξέρει

Να τρέξει, να γελάσει και καθώς χαροποιώ

Το μάτι το γλυκό, που τ’ αγάλματος προτομή

Εκείνου του βασάνου, που μόνο ενός μαρμάρου

Έστεκε στο περίμενε, με δίχως άλλη αναβολή

Kostis nil – Στα άκρα των βράχων, γραφή – Σεπτέμβριος 2019