Τροχήλατες αχτίνες ενός ήλιου

ο δρόμος τρέχει σαν ρόδα που γυρνά

είναι τ’ απόγευμα με τις τροχιές αχτίνες

του ήλιου, που βυθίζουν

κρυφά σαν μέλι, στα σπλάχνα της φτωχικής μου γειτονιάς

κι από την φωτεινή τη θύελλα, μια ατμόσφαιρα

μέσα μου παίζει, εκείνο το τραγούδι

σαν να μετρώ της γειτονιάς τα βήματα

τον κόσμο που σε λίγο, τ’ απόγευμα ολόχρυσο

κι είναι ο ίδιος δρόμος, τα παράθυρά του

μικρός εκεί, εδώ

τ’ άσμα με κλάμα το πρωί, να εναλλάσσει τη χαρά

εκτός απ’ τα σκυλιά, τις γάτες που σαλτάρουν

ένα μολύβι ζωγράφισε αυτό το νόμισμα

του δράκου ολόχρυσα τα δάχτυλα

ένα μολύβι μονογράφει, σβήνει και λάμπει

έφτασα ποια έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού

αύριο πάλι, ξανά, γυρεύω

το δρόμο, τ’ απογεύματα, τα βήματα τα παιδικά

σκυλιά και γάτες

ξανά οι τωρινές αχτίνες, το βλέπω, ήρθε η ώρα να σκεπάσουν

όλα εκείνα τα πουλιά, σημάδια

μονολογούν αλίμονο κι αφήνουν πίσω αναμνήσεις

τα μαγικά αυτού του δρόμου 
τροχήλατες αχτίνες ενός ήλιου φωτεινού, που δε λέει ν' αποσβήσει 

Kostis nil – Τροχιές αχτίνες ενός ήλιου – Σεπτέμβριος 2019