Τα νερά των ποταμών

Ο αριθμός των ποταμών σαν μια παράβαση

Ενός θεάτρου π' αδιάκοπα

Το σκηνικό και χωρίς την αδιάκοπη γη

Η πιο απίστευτη απόκρυψη, σεπτά καρδιοχτυπά 

Κανένα ρουμπίνι δεν λάμπει όσο το νερό

Στους ευρύχωρους και στενόμακρους ποταμούς

Και καμιά ροή, με τ' απόκρυφα μηνύματα
Καθώς τα πουλιά σιμώνουν για νερό 
Με απώλειες, προπαντός τις αδιόρατες μέρες

Υμνώντας το παραμύθι των συμβόλων

Κάτω απ’ το νήμα, υγρό, των βλεφάρων

Είναι εκείνο το θραύσμα

Η αίσθηση πως τα νερά των ποταμών

Η πίστη ευλαβική, δεμένη σφιχτά με σπαθί

Ακούγοντας την βουή που γουργουρίζει στη κοίτη

Ο χρόνος έτρεχε ολοταχώς

Με την υπερβολή της τύχης που στροβίλιζε

Ουρανού φύλλα που σαν σύνολα αθώα

Άλογα άγρια με καμάρι καλπάζουν

Κι οι χαίτες, καφετιές και μαύρες καθρεπτίζονται
Πάλλευκες, συνοδεύουν τον ασημένιο ποταμό

Στεντόρεια η φωνή, την αφουγκράζομαι

Καθώς τα βράδια, χίλιες νύχτες αργότερα

Στο καθρέπτη συνεχίζει να κυλά η βροχή

Άφθαρτη και μυστική

Τα παραμύθια των ανθρώπων αποθησαυρίζουν

Ριγώντας για το ρουμπίνι του νερού των ποταμών

Kostis nil – Το νερό των ποταμών – Σεπτέμβριος 2019