Πέτρα από χαλάζι

Ένας έρωτας άπλωσε τα φτερά του

πλάι ένας ύμνος κεντάει:

Είσαι δικιά μου, έως στο θάνατο -

Στο δειλινό που, απ’ τις αδιόρατες κραυγές.

Στέκονται κύματα, στέκομαι ακίνητος

οικεία βήματα, ηχούν στο ξημέρωμα,

την ανατέλλουσα αυγή.

Περιπλεγμένη, αύρα των μαλλιών -

ήλιος και αναλάμποντα μαλλιά.

Σε μια αγκαλιά, σαν ουρανός ασημώνει

άρχισε μετέπειτα μια βροχή.

Ε, εσύ! εσύ των αστεριών, όταν βραδιάζει

όταν βραδιάσει,- άγιος άνεμος, άγια βροχή.

Πέτρα από χαλάζι σπάει το τζάμι!

Τότε είναι που τρέχω, κάτω απ’ βροχή-

στους καταρράχτες, ολόγυμνος.

Ε εσύ! εσύ, ξεσπλαχνίζεις την καρδιά μου.

Πιο με γδύνει, ποιος καθρέπτης απογυμνώνει

μια σάρκα πορτοκαλιού!

Και μπλε κύματα, αόρατα της φωτιάς

αλωνίζουν, απ’ μέσα τ’ άγριο θηρίο -

σαν ονειρεύομαι!

Πέσε βροχή, πέσε χαλάζι, έλα άγιε άνεμε.

Πετράδι, διάφανο το κορμί σου, ζυγιάζει.

Τώρα ποια ξέρω, μυστική κρύπτη 

το μυστικό που, θλιβερό σέρνεται σε δρόμο:

Χείλη βαμμένα, κάθε φορά με πληγώνουν!

Μείνε εδώ όνειρο, μη φεύγεις, άσκοπα μη λυγιάζεις.

Kostis nil – Πέτρα από χαλάζι – Ιανουάριος 2020