Αποχαιρετώντας την πλατεία

Νιφάδες απλώθηκαν, σαν από, λευκή ζάχαρη

πάνω απ’ την πλατεία

σπουργίτια χοροπηδούν δίπλα σε ξερές ανεμώνες

κι ένας γέροντας αργά, αργά περπατώντας

αργά χαιρετώντας τον, οι κορυφές

οι κλαίουσες, απ' τη μια, στην άλλη, προσμετρούν

τα εναπομείναντα βήματα, δεν επιστρέφουν

μα είναι υπερβολή στο παγωμένο τοπίο

η παρθένα όψη, η λευκή, των νιφάδων

με την μαγκούρα του - ο βασιλέας - πεζός διαβαίνει

το ανθρώπινο σώμα, ρέον

λευκός ο αχάτης

λευκό το αιώνιο κορμί, το αδαμάντινο

η πλατεία καθώς ξέρει, τα βήματά της

βήμα, το βήμα, έφτασαν ήδη στην άκρη

το ονομαζόμενο - παραδόξως - παραδείσιο πάρκο

όπου παραδείσια πουλιά, κατά καιρούς

πίσω τα βήματα, με πείσμα το χιόνι σκεπάζει

πίσω, στην άλλη άκρη σπουργίτια, ψίχουλα αναμαζώνουν

εικόνες αναλάμπουν, εικόνες αποσβήνουν

νιφάδες σκεπάζουν, τα γνωστικά βήματα

στερνοπούλια ασταμάτητα σαν σημαίες κυματίζουν

τις αναμνήσεις του, γέρων πια,

τις αναμνήσεις του - την πλατεία αποχαιρετώντας.

Kostis nil – Αποχαιρετώντας την πλατεία – Ιανουάριος 2020