Το spleen του βυθού

*στην Δήμητρα

Ένα σιδερόφραχτο χέρι, ευτύς σκλαβώνει 
ευαίσθητη ψυχή, που, λευκή 

χαμηλά τ' ουρανού κυματίζει περιστέρι 

το βλέμμα θλιμμένο, άδειο, βουβό

το spleen του βυθού, φέρνει ολόγυρα

κύκλοι στα μάτια, στους τέσσερις τοίχους

στο ταβάνι, αναρριχάται η πληγή

ένα δάσος πυκνό, και μια λίμνη κοιμάται

βιολέτες ακίνητες, μαραμένες βιολέτες

διασχίζουν το διάδρομο, πυκνά στο σκοτάδι

βήματα βοούν, βήματα βαριά ηχούν

βήματα του χρόνου, στο βαθύ πρόσωπο

κρύσταλλο βλέμμα, στην απέξω

απούσα, η κατάλευκη από χρυσό μέρα

το από, η λύτρωση, βυθίζει τη φυγή

ένα τσούρμο πουλιά, φτάνουν στο παραθύρι

σκιές, φτερουγίσματα κλειδώνουν

το σιδερόφραχτο χέρι, γδύνει, ότι απόμεινε στη ψυχή

σταγόνες μαβιές, σαν αίμα, βαθύ

τα βήματα γύρισαν, κι άφησαν

κροσσωτά φτερά π’ ακόμα φτεροκοπούν

σαν βήματα σκληρά, φωναχτά μηνύουν

στο δωμάτιο, σ’ εκείνο το βυθό αναπαύονται

ένας λογισμός, το spleen του βυθού

είσαι εκείνη, ακόμα, εκείνη! Φωνάζω!

σάμπως ο χρόνος, ένα χέρι καρτερικά

τη δίκοπη γλώσσα,

των αστεριών τη σιωπή, στο τέλος ξεσκίσει.

Kostis nil – το spleen του βυθού – Ιανουάριος 2020