Χρόνος και νερό

Κάποια μέρα, ο χρόνος καμάρωσε τον ουράνιο θόλο

κι έτριψε τα χέρια του!

Έπειτα σαν κοίταξε χαμηλά, ρώτησε το νερό,

"τρέχεις, τρέχεις: για πού, τόσο βιαστικό!"

Το νερό άκουσε, δεν έδωσε σημασία 

και περισπούδαστο, άρχισε να τραγουδεί!

Ο χρόνος ξαναγύρισε κι έτρεξε να προφτάσει το νερό.

Όμως το νερό αυτή τη φορά είχε κρυφτεί.

Και πάλι, περισπούδαστο το νερό συνέχισε το τραγούδι!

Μα ο χρόνος, όσο και να 'ψαξε 

δεν βρήκε την κρυψώνα του νερού!

Κι άφωνος κώλυσε, άυλος σαν παραμύθι!

Νερό είναι ο χρόνος πού, μόνο σημάδι.

Χρόνος είναι, το νερό που τρέχει.

Σαν νερό, ο χρόνος χάνεται.

Κι από πλατύ ποτάμι

μια χούφτα, μια γουλιά!

Μέσα ’κει κάτι λάμπει, την κάθε μέρα.

Και πάει το νερό του χρόνου!

Θα κυλίσει τ’ όνομα σου, θα πιω αθάνατο νερό, Σινδόνη η νύχτα!

Kostis nil – Χρόνος και νερό – Μάρτιος 2019