Τα άλμπατρος του ωκεανού

*όπου:- Μπωντλαίρ!

Μια ομάδα άλμπατρος με τα τεράστια φτερά τους,

πετούν πάνω απ’ τις μπλαβισμένες σέρες μια θάλασσας-

Τα μάτια κλείνουν για ώρες τα υπερπόντια πουλιά

που, με ψυχρό σαν κλάμα, παράξενο

πάνω στο κατάστρωμα,- ενός άσημου πλοίου προσγειώνονται! 

Βλέποντας σημάδι: το άλμπατρος εμπρός μου φτερουγίζει.

Ήσυχη νύχτα, το βράδυ θα έχω,

έμπλεων άστρων, αστεριών ως πέρα,-

κι ας ξεκρεμιούνται,- στον μακρινό, μαύρο ορίζοντα.

--Σε πυκνά, πίσω τα δάση

κορμιά στις αγκάλες με νεοσσούς, ράμφη-

Καταρράχτες ξετρέχουν,

Και μες στο σώμα, απ’ ριζώματα ξεπηδούν θεόρατοι βράχοι

πάνω απ’ εκεί πετώντας,- του άλμπατρος φτερούγες:

κραυγές, κρωξίματα, σπάζουν τον φλογερό αέρα-

Μακριά απ’ την ακτή, μακριά απ’ τ’ ουρανού,- θαλάσσια κόψη.

Μετέπειτα, εκείνο τ’ άλμπατρος,- πουλί

σαν κουραστεί,

κουπιά, πανιά, φτερά,- που ελάχιστα λυγίζουν 
Το άλμπατρος μου ταξιδεύει: την περιπλάνησή του

Τα θαλάσσια νερά, οπίσω του αφήνει,- νηστικά! 

Απόψε σ' ονειρεύτηκα άλμπατρος-

Πίσω μου στίχοι, και σ' ένα γύρο, Μπωντλαίρ!

Κι οι σύντροφοι τ' Οδυσσέα, μαζεύτηκαν 
ζυγιάζοντας του άλμπατρος κοφτερή ματιά!

Ω! εσύ των ποιητών θαλάσσιος μίσχος. 
Ω! θαλάσσια φτερούγα

πίσω και εμπρός, απ’ τα μυστικά περάσματα.

Πρώτη εσύ τρισεύγενη - άλμπατρος του ωκεανού, άγνωστη αγκαλιά!

Kostis ni – Τα άλμπατρος του ωκεανού – Ιανουάριος 2020